Traject::
Vilamoura – Bijna eindbestemming....
Vrijdag
5 juli 2013.
De
laatste loodjes....
Het
was alsof de elementen ons een onvergetelijke dag wilden bezorgen.
Op
de gribfiles en andere windvoorspellingen zagen we dat het vandaag
een harde Zuid-Oosten wind zou staan, later draaiend naar Zuid. Nou
dat was precies wat we wilden. Lekker een dagje zeilen met mooi weer.
Aankomst
in Ayamonte hadden we gepland voor 16:00 uur local time en als we om
half negen de kaartjes etc zouden inleveren bij het havenkantoor, zou
dat moeten gaan.
Het
begin van de zeiltocht hadden we teveel zeil en dus hebben we zowel
grootzeil als genua gereefd.
Buiten
stond geen 15 maar 22 knopen wind.
Uiteindelijk
ging alles voorspoedig tot we een door boeien aangegeven visgebied
met netten voor ons zagen.
Het
kruizen om deze hindernis duurde nogal lang. We verloren daar
kostbare tijd.
Het
stuk van Faro naar Ayamone ging geweldig tot we bij Tavira de wind
kwijt raakte en bijna stil kwamen te liggen. O.K. Meteen de motor
gestart, maar uiteindelijk waren we zoveel tijd verloren dat het
binnenlopen van de haven een te groot risico werd van wegen de
ondiepte of drempel die voor de haven ligt. Wat nu: wachten tot
middernacht was de enige optie, echter dan bleef je zitten met het
grote gevaar van visnetten of kreeftenfuiken die de Portugese en
Spaanse vissers overal maar blijken neer te gooien.
Toch
zat er niets anders op en het weer werd er ook niet betere op door de
aantrekkende wind, beter bekend als de Levante.
De
zuster van de Schipper, die helemaal uit Nederland overgekomen was om
de aankomst mee te kunnen maken, stond dus tevergeefs op de kade op
ons te wachten.
Nee,
wij waren nog steeds op zee, aten wat, kleedde ons wat warmer aan en
wachtten op het moment dat de vloed al voldoende water had afgeleverd
voor een veilige binnenkomst.
We
hadden uitgerekend dat dat moment zo tegen half één 's nachts zou
zijn. Pikke donker dus, want de maan liet het ook afweten. Die stond
pas voor 04:00 's ochtends gepland.
Uiteindelijk
werd het 12:00 uur en voeren we naar de op de kaart aangegeven
vaarroute voor binnenkomende schepen.
Langzaam
zochten we onze weg in de richting van de eerste boei, en toen
gebeurde het: Ja hoor een vlaggenstok met daaraan vast een
kreeftennet in ons roer.
De
Boekanier was dus toch nog op het laatste nippertje gevangen. We
gingen geen m,eter meer vooruit en lagen volgens ons in de
vaarroute....
Pogingen
om los te komen faalden allemaal.
Toen
de alarmdienst opgeroepen. Huelva Radio reageerde als enige.
De
communicatie verliep uiterst moeizaam door de slechte verbinding.
Uiteindelijk
vernamen we dat de hulpdienst een bootje zou sturen.
Toen
die arriveerde hadden Peter en Sam al een met een ketting verzwaard
touw gekielhaald en zo het verbindingslijn tussen vlag en fuik boven
water gekregen. Die was snel doorgesneden (jammer voor de visser)
maar De Boekanier was weer vrij, met dien verstande dat de
vlaggenstok met lijn en drijver nog steeds in het roer vastzaten.
Zelfstandig manoeuvreren was dus onmogelijk.
We
hebben dus noodgedwongen de aangeboden sleep moeten aanvaarden en de
hulpdienst nam ons op sleeptouw aan een landvast. (nooit geweten dat
die zo sterk waren).
Zij
wilden ons persé naar Isla Christina slepen, omdat Ayamonte zo'n
smalle doorvaart heeft.
Om
half vier 's ochtends maakten we de manke Boekanier vast aan een
steiger in de marina van Isla Christina en vielen zonder
steigerborrel meteen in slaap.
Cees
Geen opmerkingen:
Een reactie posten