Einddoel Ayamonte bereikt, maar toch een slechte afloop...

Traject:: Isla Christina (Esp) – Vila Real de St.Antonio / Ayamonte.

Zaterdag 6 juli 2013.

De aller allerlaatste loodjes....

Wakker worden in een vreemde, niet geplande en niet zelf uitgezochte haven is geen pleziertje.

Voor de sleep van de vorige nacht moet eerst Eur 500,- afgetikt worden.

Hiervoor krijgen we wel een ontvangstbewijs en nu maar hopen dat de verzekering de schade zal vergoeden....

Ten tweede hebben we nog steeds die vlag in het roer.

Maar met behulp van onze dinghy en het scherpe mes van Sam weten we die er uit te halen.

Het roer blijkt geen beschadiging opgelopen te hebben en ook is er geen gevaar meer, dat we stukken lijn in de schroef kunnen krijgen, dus we zijn weer helemaal vrij.

Om half twee zal het hoogwater zijn en de tijd die nodig is om Ayamonte haven ingang te bereiken is ongeveer één uur.

Om twaalf uur vertrekken we weer met de bestemming Ayamonte, de veroverde vlag in een vuilcontainer achterlatend.

De invaart van de haven van Vila Real of Ayamonte blijkt heel erg mee te vallen. (We zouden dat de vorige avond ook zonder problemen gered hebben, ware het niet dat....)

De zuster van de Schipper stond weer op de kade in Vila Real en nu konden we wel zwaaien en toeteren.

De Marina van Ayamonte was de eerste Marina die onze oproepen via Marifoon wel beantwoordde in goed en verstaanbaar Engels.

We kregen voor dat we de marina binnenvoeren al een box aangewezen.

Eindelijk de eindbestemming bereikt. De Champagnefles werd geopend en de uiteindelijke goede afloop van de zes weken durende reis werd gevierd in een plaatselijke Tapasbar.

Het avontuur met de Boekanier bleek echter nog niet helemaal ten einde.

Al een paar dagen klaagt Peter over een natte vloer in zijn compartiment.

Op zondag, als de boot wordt schoongemaakt ontdekken we een grote hoeveelheid water onder het compartiment. Waar komt dat vandaan?

Lekkende afsluiters? Lekkende WC? Gat in de romp? Er zijn vele mogelijkheden, maar zonder goede pomp kunnen we het lek niet boven water krijgen.

Maandagochtend wordt dan ook als eerste een goede pomp aangeschaft en weldra zijn alle compartimenten drooggelegd.

Nu de oorzaak van het water zoeken en jawel: De Boekanier heeft een meter achter de boegschroef een scheur in de huid opgelopen tijdens een van de dagen met slecht weer en hoge golven aan bakboordzijde of toch dat vlaggetje? We zullen het pas weten als de Boekanier op de wal staat..

Met recht einde reis.

Dit wordt boot op de wal zetten, maandenlang drogen en dan opnieuw lamineren.

En een schade van ???????

Jammer, maar het zij zo. Het maken van een lange reis betekent risico's aanvaarden en dit is er zo één.

Zeilseizoen voorbij, net op het moment dat je denkt dat het gaat beginnen....

Jammer ook voor diegenen die naar Portugal zouden komen om te zeilen.

Naar Portugal kan iedereen komen, maar zeilen met De Boekanier is voorlopig niet mogelijk.

Toch blijft het ondanks deze pech, een fijne reis om op terug te kijken.

Ik bedank bij deze alle opstappers voor hun aandeel in het avontuur, voor de vele gezellige uren, voor de goede humor en de uitstekende sfeer waarin deze reis verlopen is.

Het is het allemaal waard geweest.

Een grote droom is in vervulling gegaan: op een warme dag van je eigen boot afspringen in mooi helder water. Sam heeft dat moment goed vastgelegd.

Nogmaals bedankt iedereen en hopelijk toch nog eens een weerzien op De Boekanier.

Schipper Cees.

Traject:: Vilamoura – Bijna eindbestemming....

Traject:: Vilamoura – Bijna eindbestemming....

Vrijdag 5 juli 2013.

De laatste loodjes....

Het was alsof de elementen ons een onvergetelijke dag wilden bezorgen.

Op de gribfiles en andere windvoorspellingen zagen we dat het vandaag een harde Zuid-Oosten wind zou staan, later draaiend naar Zuid. Nou dat was precies wat we wilden. Lekker een dagje zeilen met mooi weer.

Aankomst in Ayamonte hadden we gepland voor 16:00 uur local time en als we om half negen de kaartjes etc zouden inleveren bij het havenkantoor, zou dat moeten gaan.

Het begin van de zeiltocht hadden we teveel zeil en dus hebben we zowel grootzeil als genua gereefd.

Buiten stond geen 15 maar 22 knopen wind.

Uiteindelijk ging alles voorspoedig tot we een door boeien aangegeven visgebied met netten voor ons zagen.

Het kruizen om deze hindernis duurde nogal lang. We verloren daar kostbare tijd.

Het stuk van Faro naar Ayamone ging geweldig tot we bij Tavira de wind kwijt raakte en bijna stil kwamen te liggen. O.K. Meteen de motor gestart, maar uiteindelijk waren we zoveel tijd verloren dat het binnenlopen van de haven een te groot risico werd van wegen de ondiepte of drempel die voor de haven ligt. Wat nu: wachten tot middernacht was de enige optie, echter dan bleef je zitten met het grote gevaar van visnetten of kreeftenfuiken die de Portugese en Spaanse vissers overal maar blijken neer te gooien.

Toch zat er niets anders op en het weer werd er ook niet betere op door de aantrekkende wind, beter bekend als de Levante.

De zuster van de Schipper, die helemaal uit Nederland overgekomen was om de aankomst mee te kunnen maken, stond dus tevergeefs op de kade op ons te wachten.

Nee, wij waren nog steeds op zee, aten wat, kleedde ons wat warmer aan en wachtten op het moment dat de vloed al voldoende water had afgeleverd voor een veilige binnenkomst.

We hadden uitgerekend dat dat moment zo tegen half één 's nachts zou zijn. Pikke donker dus, want de maan liet het ook afweten. Die stond pas voor 04:00 's ochtends gepland.

Uiteindelijk werd het 12:00 uur en voeren we naar de op de kaart aangegeven vaarroute voor binnenkomende schepen.

Langzaam zochten we onze weg in de richting van de eerste boei, en toen gebeurde het: Ja hoor een vlaggenstok met daaraan vast een kreeftennet in ons roer.

De Boekanier was dus toch nog op het laatste nippertje gevangen. We gingen geen m,eter meer vooruit en lagen volgens ons in de vaarroute....

Pogingen om los te komen faalden allemaal.

Toen de alarmdienst opgeroepen. Huelva Radio reageerde als enige.

De communicatie verliep uiterst moeizaam door de slechte verbinding.

Uiteindelijk vernamen we dat de hulpdienst een bootje zou sturen.

Toen die arriveerde hadden Peter en Sam al een met een ketting verzwaard touw gekielhaald en zo het verbindingslijn tussen vlag en fuik boven water gekregen. Die was snel doorgesneden (jammer voor de visser) maar De Boekanier was weer vrij, met dien verstande dat de vlaggenstok met lijn en drijver nog steeds in het roer vastzaten. Zelfstandig manoeuvreren was dus onmogelijk.

We hebben dus noodgedwongen de aangeboden sleep moeten aanvaarden en de hulpdienst nam ons op sleeptouw aan een landvast. (nooit geweten dat die zo sterk waren).

Zij wilden ons persé naar Isla Christina slepen, omdat Ayamonte zo'n smalle doorvaart heeft.

Om half vier 's ochtends maakten we de manke Boekanier vast aan een steiger in de marina van Isla Christina en vielen zonder steigerborrel meteen in slaap.

Cees

Traject:: Portimao – Vilamoura, Algarve, Portugal

Traject:: Portimao – Vilamoura, Algarve, Portugal

Donderdagdag 4 juli 2013.

's Ochtens is de Schipper eerst naar de Capitanaria in de stad Portimao geweest om de nodige papieren in te vullen en de specialist te regelen. Voordat we mochten vertrekken moesten we wachten op een specialist van de Politia Maritim die de boot weer op zeewaardigheid zou komen keuren.

De goede man kwam om één uur en is welgeteld 1 minuut aan boord geweest. Alles was O.K. Dus we konden vertrekken.

Helaas de hele dag geen wind dus op de motor naar Vilamoura.

Onderweg 2x gestopt om te zwemmen en af te koelen, want de buitentemperatuur was meer dan 30º C.

Verder een hele saaie dag.

Vilamoura is een moderne, mondaine badplaats, zoals die overal langs de Middellandse Zee te vinden zijn. Niks Portugees overgebleven. Zelf mensen die we naar een Supermarkt vroegen verstonden geen woord Portugees, Spaans of Frans: alleen Engels.

Wel een lekker ijsje gegeten en een biertje gedronken op de boulevard waar iedereen loopt te flaneren.

Onze blauwe Polo's hadden wel bekijks en we werden voor een zeil-racetaem gehouden.

Cees

Traject::Sagres – Portimao. Opgebracht door de Policia Maritim!!

Traject:: Sagres – Portimao Algarve, Portugal

Woensdag 3 juli 2013.

Op de ankerplek in de baai van Sagres hebben we een heerlijke rustige nacht gehad.

's Ochtends heeft Peter met de dinghy brood gehaald en na het ontbijt zijn we, zonder de motor te gebruiken, het anker gelicht en al zeilend de baai verlaten.

Met afwisselend geen of weinig wind zijn we langs de kust, richting Portimao gezeild.

Onderweg een enkele keer gezwommen en nog wat dolfijntjes gezien.

Tot we een anderhalve mijl vóór de haven van Portimao aankwamen en toen ineens: geen druk meer op het stuurwiel. Dus was ergens een cardan losgeschoten in de stuurinrichting.

Onmiddellijk de kustwacht opgeroepen via kanaal 16 en die hebben voor ons de Politia Maritim van Portimao gewaarschuwd.

Sam had inmiddels de nood-helmstok geïnstalleerd en bestuurde de boot vanuit de captainshut. Zonder zicht uiteraard.

We hebben de Politia Maritim gevraagd ons te begeleiden naar de marina, aangezien wij nu slecht bestuurbaar waren en niet kunnen uitwijken voor andere schepen.

Dat hebben ze zeer bekwaam gedaan soms zelfs met gebruik van de Politie sirene......

Kortom, we hadden de nodige bekijks toe we aankwamen: een Nederlands schip, dat moeten wel drugssmokkelaars zijn.

Vooral toen de schipper met de Politieboot naar het Marinakantoor gebracht werd om de nodige formulieren in te vullen, konden de roddels niet meer tegengehouden worden.

Helaas voor de toeschouwers kwam de schipper weer gauw vrij, dus moet het wel loos alarm gewezen zijn.

Het euvel was gauw gevonden en gerepareerd.

Nu moeten we echter wachten tot een specialist van de Politia Maritim de boot weer zeewaardig komt keuren. Eerder mogen we niet vertrekken.

Cees

Traject:: Sines – Sagres Zuidkust Portugal

Traject:: Sines – Sagres Zuidkust Portugal

Dinsdag 2 juli 2013.

In Sines besloten we vroeg op te staan omdat het traject van vandaag zo'n 65 mijl bedraagt en de weersomstandigheden nogal onzeker waren over de wind.

Om zes uur zijn we inderdaad vertrokken en de eerste vijf uur was er inderdaad geen zuchtje wind maar wel de bekende oceaan deining. Saai dus. Het weer was ook nog bewolkt en heiig. De kust was niet goed te zien.

Om een uur of elf trok de wind aan en al spoedig stond er genoeg om te zeilen met een uitgeboomde Genua en gereefd grootzeil.

Deze omstandigheden bleven zo en we schoten goed op,

Om half drie lokale tijd besloten we door te varen naar Kaap St,Vincente en geen gebruik te maken van de ankerplek bij Praia de Arrifana halverwege.

Om half vijf hebben we de Kaap St, Vincente gerond.

Kaap St. Vicente = begin Algarve !!!

Daar trok de wind meteen sterk aan en voor we het wisten vochten we met 39 knopen wind vol van achteren.

Toen haalden we meteen het record van de dag en misschien wel van de hele reis 8,6 knopen wat gelijk is aan de rompsnelheid van de boot.

Inclusief de stroom liepen we 9,2 knoop over de grond, dus voor we het wisten hadden we Sagres al bereikt.

Daar zijn we de baai van Sagres ingevaren en hebben we een ankerplek gevonden.

Door de harde wind was het nog even spannend of het anker wel zou houden, maar de Boekanier lag al snel rustig te dobberen achter 30 meter ketting.

De Pousada van Sagres

Met de Dinghy werd eten gehaald in het restaurantje op het strand. Fish & Chips Portugese Style.

Samen met de koude witte wijn was dat een welverdiende beloning voor een goede zeildag.

Afgelegde afstand: 63,8 mijl, gemiddelde snelheid 5,7 mijl / uur.

We zijn dus aangekomen in de Algarve.

Cees

Traject:: Sesimbra – Sines, Zuidwest kust Portugal.

Traject:: Sesimbra – Sines, Zuidwest kust Portugal.

Maandag 1 juli 2013.

Bemanning: Sam en Peter, samen met de schipper.

De ochtend was stralend in Sesimbra.

In plaats van de gebruikelijke douches e.d. hebben we ons deze ochtend verfrist met een heerlijk zwempartij in het heldere zeewater.

Met de dinghy heb ik brood gehaald in het toch wat vervallen stadje. Erg veel achterstalling onderhoud aan de meeste huizen.

Na het ontbijt kwam de havenmeester zeuren over het gebruik van én een anker, én de mooring. Volgens hem moesten we op een andere plek ankeren, zo'n 50 meter verderop.

Nu we toch moesten verkassen hebben we meteen maar besloten om naar een afgesloten baaitje in de omgeving van Sesimbra te gaan en daar te wachten op wind.

Daar in dat heerlijke, in de zon gelegen baaitje hebben we heerlijk gezwommen en gezond. Deze ervaring gaf ons het echte Zwitserleven-gevoel.

Om half twaalf kwam de wind opzetten en zijn we terug gezwommen naar de boot.

De rest van de dag hebben we al zeilend doorgebracht.

Alleen in de haven van Sines hebben we weer de motor aangezet.

De via de marifoon opgeroepen havenmeester beantwoorde tot onze verbazing onze vraag om een ligplaats voor de nacht. In correct Engels gaf hij ons de aanwijzingen. Dat was in Portugal nog niet gebeurd. We horen de havenmeesters wel in het Portugees met landgenoten praten, maar zodra er Engels gesproken wordt treedt er een koele stilte in.

Afijn,. Aangelegd in de keurige en goedkope Marina van Sines.

Verder is het plaatsje niet noemenswaardig. Een toppositie in de vakantie bestemmingen zal dit vervallen oord nooit krijgen vrees ik. Geen gezellige straatjes, geen cafeetjes, veel vervallen huizen, een boulevard in aanleg, maar een strand met uitzicht op de olie terminals.

's Avonds besloten de volgende dag vroeg te vertrekken om gebruik te maken van de aangekondigde wind en de Kaap St. Vincente bij daglicht te kunnen ronden.

38 mijl gezeild met max. snelheid 7,7 kn.

Cees

Traject Cascais – Sesimbra (P)

Traject Cascais – Sesimbra (P)

Vrijdag 30 juni 2013

Marten had ons de avond ervoor een ontbijt in de stad beloofd dus om half negen plaatselijke tijd vertrokken we, met de bagage van Marten en Monique, naar het centrum van Cascais.

Daar lekker ontbeten met vers geperste sinaasappelsap en koffie.

Daarna hebben we Marten en Monique uitgezwaaid en zijn zij richting station vertrokken.

Wij zijn teruggegaan naar de boot en hebben eerst de Lazy Jack provisorisch gerepareerd.

Toen uitgecheckt en zijn we in de baai van Cascais gaan ankeren en hebben daar heerlijk gezwommen.

Tegen de middag kwam er weer wind en zijn we vertrokken naar Sesimbra aan de overkant van de baai van Lissabon.

Op dit traject hebben we alle zeilen kunnen gebruiken: Genua, Halfwinder en Spinnaker, maar vlak bij de kaap waarachter Sesimbra ligt (Cabo Espichel) was het gedaan met de wind. Absoluut geen zuchtje...

We moesten anderhalve mijl op de motor, maar zodra we de Kaap gepasseerd waren was het weer feest: tot 25 knopen wind vanaf het land, dus voor ons halve wind. Op dat traject haalden we de hoogste snelheid van de dag; 7,5 kn.

Aangekomen in Sesimbra zijn we voor anker gegaan zo'n tweehonderd meter vóór het strand.

Om de ligging van de boot te verzekeren, hebben we ook vastgemaakt aan een mooring.

In de verte hoorden we weer Dance-music, maar die hield zo tegen tienen op.

's Nachts begon het loeihard te waaien, maar De Boekanier lag stevig achter zijn anker en mooring.

Aan boord gegeten en genoten van zon, zee en het mooie uitzicht.

Cees

Traject Porte de Peniche – Cascais (P)

Traject Porte de Peniche – Cascais (P)

Vrijdag 28 juni 2013

De nacht in Port de Peniche, de boot vastgemaakt aan een mooring en ons eigen anker, is rustig verlopen.

Een enkel vissersschip vond het blijkbaar nodig om harder dan de toegestane 3 knopen door de haven te scheuren en daarbij hoge hekgolven in de haven te maken. Hierdoor werden we enkele keren aardig door elkaar geschud, maar dat was het enige vermeldenswaardige.

De dag begon mistig en zonder wind.

Ook op zee was er te weinig wind om de zeilen te hijsen dus hebben we de motor het werk laten doen.

Tegen elf uur was het tijd om de hengels eens uit te gooien, maar dat was ook al geen succesverhaal.

Geen enkele vis nam de moeite om ons te verrassen, dus dan de zwembroeken maar aan en in het koude water gesprongen.

Om twaalf uur kregen we zowaar wat wind en hebben we de genua uitgeboomd.

Zo zijn we naar Cascais gesukkeld, waar we om zes uur een plaatsje toegewezen kregen.

Mooie haven en goed geoutilleerd.

's Avonds in de stad wat gegeten en toen sloeg de meligheid toe.

Marten stelde voor om een ritje in de plaatselijke draaimolen te maken omdat hij al een paar dagen niet mee zeeziek geworden was. En ook daar werd hij niet misselijk van, dus is hij officieel tot zeeman verklaard.

Morgen een rust- en reparatie-dag. De bemanning gaat Lissabon bekijken.

Maandag gaat de reis verder richting Sines.

Cees

Traject Fiqueira da Foz – Porte de Peniche (P)

Traject Fiqueira da Foz – Porte de Peniche (P)

Donderdag 27 juni 2013

De marina van Fiqueira da Foz heeft een hele lange centrale steiger (ong. 600 m) en een prachtig nieuw en modern havenkantoor dat ook weer zo'n zelfde afstand van het begin van de centrale steiger afligt.

De faciliteiten als douches etc. lagen dus in ons geval (bezoekers liggen aan het eind van die lange steiger) bijna anderhalve kilometer van de boot verwijderd.

Dat was voor ons te ver om te lopen, dus hadden we besloten om 's ochtends vlak voor vertrek met de boot naar de meldsteiger pal voor het havenkantoor te varen en dan te gaan douchen etc. We maakten tevens van de gelegenheid gebruik, om ook diesel te tanken.

Om 09:30 vertrokken met een goede landwind.

Enige tijd later een slag westwaarts gemaakt om meer wind te zoeken.

Tot drie uur voor aankomst in Peniche goed kunnen zeilen met een stevige noordenwind.

Toen was het opeens op en moesten we met de motor richting Peniche.

De boot veranderde toen in een passagiersschip met entertainment. Al gauw zaten de opstappers te scrabbelen en te rummiecuppen. Niks zeilen, spelletjes!!!

In de haven van Peniche waren alle bezoekersplaatsen bezet en hebben we het anker uitgegooid.

Dat betekende koken aan boord en de ankerwacht weer aan.

Achter het anker en vastgemaakt aan een mooring verwachten we een rustige nacht en dat is dan ook uitgekomen.

Ook 's avonds is er nog tot i de kleine uurtjes fanatiek gerummiecupt.

We hopen op beter zeilweer morgen.

Cees 

Traject Aveiro – Fiqueira da Foz (P)

Traject Aveiro – Fiqueira da Foz (P)

Woensdag 26 juni 2013

Op zeil de haven van Aveiro uit was een bezienswaardigheid voor de Portugezen. Enthousiast werden we door de plaatselijke vissers uitgezwaaid.

Op zee eerst gezeild op de land wind, maar die liet het snel weer afweten.

In de loop van de tocht toch weer de motor moeten bijzetten tot de kaap voor Figueiras.

De zon brandde aan de hemel en Sam wilde maar al te graag even zwemmen. Uiteindelijk hebben we hem zijn zin gegeven en mocht hij Man-Over-Boord proefkonijn zijn.

Aan zijn gezicht was te zien, dat het water toch wel wat fris was.

Ter hoogte van de kaap voor Fiqueiras kregen we plotseling weer een goede windkracht 5 en onder vol zeil benaderden we de havenmonding in Fiqueiras.

Sam heeft de boot keurig voor de meldsteiger gemanoeuvreerd en al gauw lagen we afgemeerd in een box.

Toen werd het erg warm en besloten we het strandje te bezoeken wat we bij het naar binnen varen gezien hadden en wat niet al te ver van de Marina aflag.

Sam, Marten, Peter en ik gingen zwemmen. Nou, dat duurde maar heel kort voor Peter en mij, want het water was meer dan steenkoud. Naar mijn schatting niet meer dan 8º Celsius. Brrr, geen pretje dus.

Je vraagt je af: wat doen al die mensen met zomerhuisje in dit gedeelte van Portugal hier. O.K. Het strand is prachtig, maar het water is onbegaanbaar.

Sam en Marten bleven stoer langer in het water en hadden de rest van de dag nodig om weer op normale lichaamstemperatuur te komen.

Het stadje zelf stelde niet veel voor. Veel vervallen huizen of huizen met achterstallig onderhoud.

Cees 

Traject Póvoa de Varzim – Aveiro (P)

Traject Póvoa de Varzim – Aveiro (P)

Dinsdag 25 juni 2013

's-Maandags zijn Sam en zijn oom Marten, vergezeld door Monique met een huurauto naar een ander lid van de familie Krikken in de binnenlanden van Portugal geweest.

Een lange autorit hadden ze er graag voor over.

Inmiddels heeft Cees internet voor Portugal geregeld en andere klusjes aan boord verricht.

's-Avonds om half elf arriveerde Peter met de metro vanaf het vliegveld.

De ochtend van dinsdag 26 juni werd besteed aan het terugbrengen van de autosleuteltjes, afrekenen met de havenmeester, drinkwater bijvullen en een laatste douche.

Om tien uur Portugese tijd vertrokken we uit de haven van Póvoa de Varz im. Al vlug kregen we een goede bakstag wind over de stuurboordzijde.

Met volle zeilen deden we eerst zo'n 5 tot 6 knopen.

Om twee uur draaide de wind naar het NNW en hebben we de zeilen inde vlinder of melkmeisje stand gezet. Met 18 - 20 knopen wind liep De Boekanier tegen de 7 knopen over de grond.

De bestemming was op dat moment nog wat onzeker. De keuze was of een verre haven en na middernacht aankomen of de Ria de Aveiro waar tussen vissersbootjes geankerd kon worden in ondiep water Toen later op de dag de wind afzwakte tot 12-13 knopen werd de keuze min of meer voor ons gemaakt: Aveiro dus..

In Aveiro probeerde we eerst aan te leggen aan de zijkant van een legerboot vóór de militaire vliegbasis, maar dat werd door dienstdoende officier niet gewaardeerd. Dus verder een plekkie zoeken.

Ankeren tussen kleine vissersbootjes was geen optie, omdat de plekken voor De Boekanier te klein waren om 30 meter ketting uit te leggen.

Uiteindelijk een soort van kadetje gevonden waar we tegenaan konden liggen. Het was op dat moment echter hoogwater en de diepte naast die kade was minder dan het verval tussen eb en vloed.

Het water zakte snel en toen we terugkwamen bij de boot, na gegeten te hebben in het tegenover ons liggende restaurant, was er nog maar 10 cm water onder de kiel.

Met een zijanker hebben we het schip toen een paar meter van de wal af in dieper water getrokken. Half geankerd en half vastgelegd aan de wal hebben we de nacht doorgebracht. 

Elk uur heeft één van ons de situatie gecheckt en toen om 04:00 's nachts de wind vanaf land aantrok heeft Sam de boot weer vastgemaakt aan de kade. Inmiddels was het water ook weer aan het stijgen.

De volgende ochtend ontbeten in de plaatselijke paderia en om acht uur al zeilend de haven weer verlaten.

Cees

Passagieren in Oporto

Oporto, 24 juni 2013

Vandaag zondag de 24ste juni hebben we besloten om een vrije dag te nemen en Oporto te bezoeken.
Vanuit Pòvoa de Varzim is Oporto gemakkelijk te bereiken. Er gaat een directe Metro van Pòvoa de Varzim naar het centrum van Oporto. Wel 29 km., dus op een uur reistijd rekenen, maar comfortabel is het.

In Oporto bleek dat de 24ste juni het feest van San Joao wordt gevierd.
Traditie is dat men elkaar met plastic hamertjes op het hoofd slaat.....????
Sommigen van ons konden daar genoeg van krijgen en hervonden hun kindertijd.

Ook al blijkt uit de bijgaande foto, dat de slachtoffers wel moesten aanwijzen waar de hamer diende neer te komen.....

Er wordt zelfs gesproken over het herontdekken van pre-historische verdovingstechnieken.

Afijn, lekker geluncht en goed gedineerd en heeeeeel veeeeeeel van de stad gezien. Van boulevard tot de bekende bruggen over de Douro.

Oporto is een hele mooie en interessante stad. Ook als er geen feest te vieren valt.


Morgen komt Peter Driessen aan boord en van deze verplichte rustdag maken Sam en zijn oom Marten gebruik om een ander, in Portugal wonend familielid te bezoeken met een huurauto.

Morgen, 25 juni gaat de reis weer verder richting Lissabon en Algarve.

Wordt vervolgt.

Cees

Traject Baiona (Esp) – Povoa de Varzim (P)

Traject Baiona (Esp) – Povoa de Varzim (P)

Zaterdag 22 juni 2013

Na de excellente en overvloedige maaltijden van gisteren (lunch en diner) in Baiona met de zakenrelatie van de schipper, was het vandaag weer eens tijd om mijlen op het log te schrijven.

Sam was gisteravond met Gerardo jr. nog een paar kroegen en privé feestjes afgegaan en kwam vijf minuten voor de afgesproken vertrektijd dan ook uiterst vrolijk aanwandelen vanuit de stad Baiona.

Hij was eindelijk een avondje onder leeftijdgenoten geweest en had het er goed van genomen, Het fijne zullen we helaas nooit te weten komen, maar dat hij het naar zijn zin heeft gehad was overduidelijk.

De rest van ons was om zes uur opgestaan en volgens plan voeren we om zeven uur 's ochtends de haven uit.

Aanvankelijk met weinig wind maar er was wel een stevige deining op zee.

We hebben geprobeerd de genua uit te bomen en het grootzeil in de z.g. melkmeisje configuratie te zetten, maar de golven maakte het zeilen met deze lichte wind erg onrustig door het klappen van het zeil.

Uiteindelijk hebben wij de poging maar opgegeven en op de motor verder gevaren richting Portugal.

Aangekomen bij Viana do Castelo (Portugal) nam de wind weer toe en vanaf dat moment hebben we gezeild tot aan Povoa de Varzim. Gezien de ligging dichtbij Porto noemen wij deze plaats Porto-Noord! Sam hebben wij tot vlak buiten de haven van Porto-Noord niet gezien deze dag. Het was duidelijk een zware nacht geweest.

In Povoa de Varzim blijven we twee nachten. Van hieruit is Porto gemakkelijk te bezoeken met de metro en morgen zal Peter Driessen ons team komen versterken.

Ook voor hem is het eenvoudig de boot met de metro vanaf het vliegveld te bereiken.

Cees

Traject Sanxenxo - Baiona

Traject Sanxenxo naar Baiona

Donderdag 20 juni 2013

21 juni 2013

Hoe je in een verkeerde haven kan aanleggen..

Cees had met een oude zakenrelatie afgesproken om elkaar vandaag te ontmoeten in Vigo. Deze man had al een plekje gereserveerd in een haven. Aangezien wij maar een klein eindje moesten varen, mochten wij dit keer uitslapen. Na een verkwikkende douche togen Marten en ik richting bakker om stokbrood en lekkere chocoladebroodjes te kopen. Zowaar de zon scheen. Helaas was dat maar van korte duur, want het “grijs” kwam weer opzetten. Waren wij hiervoor naar Spanje gekomen? In Nederland is het veel warmer. Helaas liet de wind het afweten en ging het ijzeren paard aan. Volgens Cees, die zijn What'sApp slecht gelezen had, moesten wij bij de Royal Marine Club in Vigo zijn. Er stond nl iets van Real Marina in dat bericht. Tegen 16:00 uur kwamen wij daar aan. De havenmeester wist niet van onze komst. Waren wij wel bij de goede haven? Na een telefoontje met de zakenrelatie bleek, dat wij niet in de goede haven lagen, maar 14 mijl terug moesten varen naar een ander plaatsje Baiona. Wij hebben eerst even van Sam's culinaire prestatie 'gehaktbal op brood met saus” geproefd en toen weer rechtsomkeert gemaakt.

Na twee uurtjes met het ijzeren paard voor De Boekanier aangekomen in Baiona en afgemeert in de Baiona Realmonte Yachtclub...

's Avonds met zakenrelaie de plaatselijke culinaire lekkernijen getest.

Monique

Traject Ria de Camariñas naar Sanxenxo, Ria de Pontevedra

Traject Ria de Camariñas naar Sanxenxo, Ria de Pontevedra

Woensdag 19 juni 2013

Vandaag is het de verjaardag van de schipper, dus toen die 's ochtends wakker werd, was het eerste wat hij zag, dat het hele schip gepavoiseerd was met alle vlaggen die de Boekanier aan boord had.

Zodra de schipper zijn hoofd om de deur van zijn hut stak, barstte de crew los met een luidkeels :”Lang zal hij leven, lang zal......etc” De stemming zat er dus al vroeg in.

50 tinten grijs

Niet de titel van de erotische roman, maar echte werkelijkheid. Om ons heen was alles grijs: de lucht, het land en het water. Zijn dit nu de prachtige Ria's met witte stranden?

Om zeven uur vertrokken we van onze ankerplek voor Camariñas. Het had 's nachts hard gewaaid.

Al meteen werd er zeil bijgezet en met volle vaart verlieten we de Ria de Camariñas in zuidelijke richting. De wind moest toevallig dezelfde kant uit, dus dat was gunstig voor ons.

Het weer betrok vrij snel en er kwam een stevige mist opzetten.

Van het vaste land van Spanje hebben we dan ook niks gezien, maar ondanks hoge golven, of misschien liever gezegd dankzij hoge golven maakte we goede vooruitgang. We halen alleen op de uitgeboomde Genua zo'n zeven knopen. De crew had nergens last van en waren dusdanig ingeslingerd, dat zij zelfs beneden een boekje konden lezen.

Kaap Finistèrre moet ergens aan bakboord gelegen hebben, maar die we hebben niet gezien. Alles was gehuld in grijze tinten.

De hele dag bleef de wind goed doorstaan en bleven we de golven afsurfen.

Tegen vier uur 's middags besloten we door te gaan tot de Ria de Pontevedra en beschutting te zoeken in de Marina van Sanxenxo. De marina van Porto Novo was te klein voor ons.

Aangekomen in Sanxenxo knapte het weer eindelijk op. Vlak voor de haven werden wij verwelkomd door een dolfijn. De zon brak door en dus was de kou van deze dag weer zo vergeten. Hè hè eindelijk korte broekenweer.

De verjaardag van de schipper werd die avond zowel op een gezellig terras als in een goed restaurant gevierd met als klap op de vuurpijl een heerlijk Italiaans ijsje op een bankje aan het strand van Sanxenxo.

Goed gezeild: 65 mijl met een gemiddelde van 5,4 per uur.

Spreuk van de dag: Wat Monique en Marten koken is Haute Cuisine op zeeniveau.

Cees

plus crew: Marten, Monique & Sam

Traject La Coruña – Ria de Camariñas, Noordwest Spanje

Dinsdag 18 juni 2013

Gisteravond hebben we de beslissing genomen om vroeg op te staan en vandaag naar Camariñas te zeilen. De wind zou gaan draaien naar het noordwesten en de windkracht zou niet meer dan 14 knopen worden. Kortom een perfecte eerste zeildag voor de nieuwe crew Monique en Marten.

Inderdaad was iedereen, ondanks de onrustige nacht, veroorzaakt door de herrie van de getijde steiger in La Coruña, om 05:00 uur plaatselijke tijd op en om 06:00 uur, het begon net licht te worden, zijn we uit de marina vertrokken in zuidwestelijke richting.

Zodra we de zee opkwamen merkte ik dat de golven van de vorige, nogal winderige dag, nog niet tot rust gekomen waren. Sommige Atlantische golven waren dan ook 5 meter hoog.

Oei, dus iets minder perfect voor de nog niet ingeslingerde zeebenen.

De wind nam echter volgens plan op een gegeven moment toe tot zelfs 22 knopen.

Met volle zeilen voeren wij met voor de Boekanier een goede snelheid richting Kaap Finistère.

De Ria die we wilden bezoeken vandaag, ligt nog voor de meest Westelijke Kaap van het Europees continent.

Onderweg werden we weer verwend door een complete dolfijnenshow. Op een gegeven moment sprongen er zelfs drie dolfijnen tegelijkertijd naast ons uit het water.

Uiteraard hebben we dat niet op de foto gekregen, omdat je telkens te laat bent met je toestel.

Een van de weinige gelukte foto's hebben we bij de blog van vandaag geplaatst.

Om half vijf, na 58,6 mijl gevaren te hebben met een gemiddelde snelheid van 5,1 knoop in hoge golven, hebben we het anker laten vallen in de Ria van Camariñas.

Heerlijk rustig, zonder de herrie van de getijde steiger van La Coruña.

WEER

Tja, onze superblogger Bram is helaas naar huis gegaan en hij is moeilijk te evenaren, maar laten wij het eens over het weer hebben. Dan arriveer je uit een koud en winderig Nederland en hoor je dat het de volgende dag in Nederland 30 graden zou worden en dan verwacht je tenminste “korte broekenweer” en dan krijg je wind en regen voorgeschoteld. Maandag was het nog bar en boos weer. Boodschappen halen bij goed weer en terugkomen met stromende regen. Een taxi bracht uitkomst. Bij het binnenhalen van de gribfiles (weer- en windvoorspellingen) werden wij nog niet erg blij, want wij zitten nog steeds in een lagedruk gebied. Vandaag was de wind gelukkig wat minder geworden, zodat wij konden uitzeilen.

Het zonnetje laat zich heel af en toe zien. Maar wij gaan naar het zuiden, dus wij laten de hoop niet varen.

Het weer valt best mee voor een dagje in februari (Cees)

Als we voor het ankeren met de boot een zonnerondje maken dan dwingen we vast het goede weer af. (Marten)

La Coruña, Noord West Spanje.

La Coruña, Noord West Spanje.

Zondag 16 juni 2013

Deze koude en soms natte zondag is een min of meer verplichte rustdag.

De twee nieuwe opstappers: Marten Krikken en Monique Smits zijn aan boord gekomen.

Joke blijft nog een dag en heeft vanwege het regenachtige weer besloten met de trein naar Barcelona te reizen in plaats van een auto te huren.

Het werd dus een mooie dag om de was te doen, de blog bij te werken, de foto's te uploaden etc.

Ook werden er kleine klusjes en reparaties aan de boot uitgevoerd.

Boodschappen konden we nog niet doen, want in Spanje is zondags alles gesloten.

Alleen de restaurants waren open en die hebben we dan ook bezocht om de aankomst van Marten en Monique te vieren en vast afscheid te nemen van Joke, die morgen afstapt.

Het weer voor morgen 17 juni ziet er ook niet geweldig uit, dus of we morgen vertrekken is nog niet duidelijk. Overmorgen zijn de weergoden ons wel goed gezind met een Noord-Westelijke wind.

Dus maandagochtend eerst maar eens boodschappen doen.

Cees

Ria de Vivero naar La Coruña, Noord West Spanje.

Ria de Vivero naar La Coruña, Noord West Spanje.

Zaterdag 14 juni 2013

Ontwaken in een boot die aan zijn anker ligt is en blijft een bijzondere belevenis.

Je kijkt vanuit je bed door de patrijspoort en ziet alleen water met ergens verderop land.

In dit geval het strand van Vivero.

Zodra je opstaat en naar buiten gaat zie je alleen water om je heen en je beseft dat je vandaag niet hoeft te wachten bij de douches, want die zijn er dus niet.

Als bemanning op de boot ben je helemaal op jezelf aangewezen: geen bakkertje waar je vers brood en croissants kan kopen, nee je moet het zelf (af)bakken.

De vorige dag had Joke bij het strijken van het grootzeil geconstateerd, dat er een scheurtje in was ontstaan. Daarom besloten we 's ochtends het grootzeil om te wisselen.

Dat klusje is normaal gesproken al lastig wanneer de boot afgemeerd aan de kade ligt, maar op een geankerde boot is het nog lastiger. Echter Sam en ik besloten het grootzeil als pakketje van de giek te halen en dat lukte boven verwachting.

Na een half uurtje hadden we de zeilen gewisseld en waren we klaar om te vertrekken.

Zodra we de baai verlaten hadden konden we zeilen met grootzeil en Genua.

Dat hebben we een uurtje of twee-en-een-half vol kunnen houden, toen viel de wind helemaal weg.

De zee was nog erg onrustig van de storm van de dag daarvoor dus werd de tocht op de motor ook behoorlijk wiebelig.

De kust van Noord west Spanje is erg mooi. Het regent er vaal dus is de kust strook uitermate groen. De kust heeft de naam Costa Da Morte (Dodenkust) en vooral bij de naaldrotsen bij Punta de los Aquillones is goed te zien, waarom deze kust die naam draagt. Voor zeilers onder ons: hier heeft Spanje zijn eigen Needles.

De rest van de dag bleef de wind afwezig en dus hebben we het hele stuk naar La Coruña gemotord.

Om kwart voor negen 's avonds waren we in de Marina en hebben we de boot eerst maar even volgetankt. Daarna heeft Sam de boot naar de box gevaren en voor de eerste keer zelfstandig keurig achteruit geparkeerd.

De steigerborrel liep deze keer volledig uit de hand.

Naast ons lag een Engels schip en die schipper van dat schip was zo aardig om even een lijntje aan te pakken. Toen wij de steigerborrel inschonken wilde hij graag weten of dat een traditie was. Natuurlijk is dat op de Boekanier een traditie en dus hebben we hem met zijn vrouw uitgenodigd om de steigerborrel met ons te komen drinken. Dat was niet tegen dovemansoren oren gezegd en weldra klom hij op onze boot met een fles uitstekende Whiskey onder zijn arm. Helaas moet ik toegeven, dat we ook zijn tweede fles soldaat gemaakt hebben. Kortom het was vrij laat geworden en schoon schip maken werd tot de volgende ochtend uit gesteld

.

Morgen komen twee nieuwe opstappers aan boord: Marten en Monique.

Cees

Gijon en traject Ribadeo – Ria de Vivero, Noord West Spanje.

Vrijdag 14 juni 2013

Gisteravond in de haven van Ribadeo werden we opgewacht door de havenmeester zelf.

Onmiddellijk gaf hij ons de sleutel van het toiletgebouw en het hek om, de haven. Hij vroeg ons snel het aankomstformulier in te vullen, waarschijnlijk omdat hij naar huis wilde.

De afhandeling van de formaliteiten ging dan ook snel en daarna konden we het enigszins vervallen stadje Ribadeo gaan bezoeken.

Gastvriendelijkheid van Galicie:

's Ochtends eerst maar even brood halen. Bij de kroeg op de hoek hadden ze mij beloofd, dat zij een tweetal stokbroden voor mij zouden laten komen, maar toen ik daar om half negen naar vroeg was de oude kroegbaas het waarschijnlijk vergeten. Sorry sorry.

Dus gaf hij mij duidelijke aanwijzingen hoe ik te voet de panaderia kon bereiken: de linkse straat oplopen, eerste straat links dan eerste straat rechts en dan na 50 mt was daar de bakkerij.

O.K. Dan maar de berg op gelopen, 1ste links en 1ste rechts en geen panaderia te zien, wel te ruiken. Dus maar weer even gevraagd aan een oudere dame en die gaf ook weer goede instructies.

Op dat moment kwam de kroegbaas op leeftijd hevig hijgend de hoek om, om mij te vertellen dat het hem heel erg speet, maar dat het de 2de straat rechts was. Samen zijn we toen naar de bakkerij gelopen en daar heb ik heerlijk ambachtelijk gebakken brood gekocht. Nog gloeiend warm, zo uit de houtoven. Wauw, waar vind je dat nog in Europa.Hier dus.

Na het ontbijt weer zonder wind weggevaren richting Ria de Cedeira omdat La Coruña voor één dag te ver was. Schitterend mooi korte broeken weer.

De boot lijkt meer op een varende bibliotheek, dan op een actief zeiljacht. Iedereen heeft zijn boek te voorschijn gehaald en verdrijft de tijd door lekker te lezen.

Alleen de stuurman is dit genoegen ontzegd, want die moet blijven uitkijken naar kreeftenkooien en andere gevaren. Een Spaans douaneschip heeft geen belangstelling voor De Boekanier en vaart ons voorbij.

Aangekomen bij de laatste twee kapen, steekt opeens de wind op en neemt in sterkte toe tot windkracht.7 a 8. We meten 34 knots wind. We zeilen nu met dubbel gereefde Genua en met een derde reef in het grootzeil.

De richting van de wind was echter zeer ongunstig voor ons, nl. pal tegen.

Uiteindelijk hebben we de strijd maar opgegeven en de baai van Vivero opgezocht.

Daar vonden we een schitterende ankerplek direct voor het strand.

Sam heeft foto's gemaakt van De Boekanier vast gemaakt aan zijn halsbandje en is daarna met Joke naar het stadje vertrokken om wijn in te kopen. Dat wordt spannend.

Wordt vervolgd, Cees

Naar het stadje vertrekken als je ankert betekent met je bijboot ofwel je dingy te vertrekken. 

Sam vond het niet nodig om het motortje erop te zetten. Hij had de kaart nog niet gezien. De rivier af naar het oude centrum leek me wel wat. Sam roeide en dat heeft hij geweten. Het oude centrum van het stadje Veviro bleek toch wel wat verder dan verwacht. De stroom was nog mee maar bij elke slag dacht je ook aan de terugweg. 

We kwamen uiteindelijk bij het vissers- en jachthaventje aan dat we zo graag wilden vermijden deze avond door onze ankerwens. In ons beste Spaans vroegen we aan een aantal visser op de kade of er een supermercado was. Na hun bevestiging hebben we de boot vastgelegd achter een vissersboot aan een ladder naar de kade. Eigenlijk hoefden me maar broodbeleg en wijn... wijn … wijn te hebben. 

Terug met een stevige stroom en afstand tegen probeerde Sam nog moedig te roepen dat het een gratis oefening roeien was. Bij een fitness centrum kostte dat heel wat meer. 

Een lift ofwel sleep zat er niet in omdat iedereen de rivier binnen kwam en niet eruit tegen de stroom zoals wij. De stroomrimpelingen tegen en het gezicht van de roeiende Sam bracht me ertoe om bij de eerste motorboot die we tegenkwamen mijn liftduim op te steken in de richting die wij uit moesten. En tot onze verrassing draaide hij om en nam onze lijn aan. Die brak onderweg door de vaart. Maar een nieuwe lijn werd door hen aangeboden en daar gingen we weer. 

Cees via de handmarifoon, die we van hem hadden meegekregen, vlug gebeld dat we gesleept aan zouden komen. En ja hoor Cees stond al met het fototoestel in de aanslag ons op te wachten. We kregen een visje mee van de vissers op de motorboot. Onze fles wijn die we als dank wilden geven hoefden ze niet “uit spanje? Non non”. En daar gingen ze weer. Sam fileerde onder toeziend oog van Cees zijn eerste vis en zo hadden we een echte verse vis maaltijd. Welke vissoort weten we niet maar het was lekker. Nog wat nagenoten van de avondrust in de kuip met al het water om ons heen. En vroeg naar bed. 

Benieuwd waar we morgen uitkomen. Joke

Gijon en traject Gijon – Ribadeo

12 en 13 juni 2013

De dag na de vermoeiende reis van Brest naar Gijon, heeft iedereen lekker kunnen uitslapen.

Na het late ontbijt werd er eerst schoon schip gemaakt en daarna werd de dag besteed aan site-seeing, wasserette bezoek e.d.

's Middags hebben we nog wat winkeltjes bekeken en wat tappa's gegeten.

Ik zelf ben op mijn kleine vouwfiets de stad ingegaan om internet te regelen.

's Avonds hebben we met een lekker dinner afscheid genomen van onze Belgische bemanningsleden Dirk en Stefaan. Ze zijn tot de volgende ochtend blijven slapen en toen met regen afgestapt.

Dirk was content dat hij deze laatste dagen niets meer had stukgemaakt en liet ons dat dan ook weten, waarop Sam antwoordde: behalve dat bos hout wat je vannacht heb liggen omzagen dan.....

Op 13 juni hebben we Gijon verlaten om 07:00 plaatselijke tijd met bestemming Ribadeo.

De regen kwam met bakken neer en het zicht was beperkt tot max. 500 m. Zo zijn we de haven uitgevaren.

Buitengaats was het niet veel beter en op de motor hebben we Cabo Peñas gerond.

Zodra de wind opstak tussen de buien door hebben we zeil gehesen, maar het bleef de hele dag een dwarrelwindje.

Later op de dag brak toch de zon nog door en werd het zelfs aangenaam.

Wij alle drie, Sam, Joke en ikzelf, hebben na elkaar een uurtje geslapen om de slaap achterstand opgelopen door de doorzakkers Dirk en Sam, in te halen.

Om 21:00 uur liepen we de haven van Ribadeo in. Het passeren van de 30 meter hoge brug kon zelfs bij hoogwater geen probleem zijn, maar toch, als je met je boot met de hoge mast zo vlak voor de overspanning ligt, blijft het doodeng: past mijn schip eronderdoor of niet. Zo niet, dan loop je erg veel schade op. Die inschatting moet je vanaf het 21 meter lager gelegen dek dan maken en is voor een schipper zenuwslopend. Afijn, het paste dus goed en we hadden volgens Sam zelfs nog een paar meter speling.

Cees

De Grote oversteek naar Gijon, Spanje.

Brest – Gijon

09-06-2013 tot 11-06-2013

Aangekomen in Brest op 8 mei 12:00 uur 's nachts, bleken alle Visitors Berths bezet in de Marina de la Chateau. We hadden echter in die Marina afgesproken met Stefaan, dus leden we de boot maar op een andere vrije plaats in de overtuiging dat er 's nachts geen boten meer zouden gaan binnenlopen. De volgende ochtend maakte de havenmeester zich er druk over het feit dat we op een seizoensplaats lagen, maar iets anders kon hij ook niet aanbieden. Dus was het goed.

De volgende dag scheen de zon en leek het er op dat de zomer was doorgebroken.

Deze dag zou Bram ons gaan verlaten en Stefaan aan boord komen.

Om het afscheid van Bram enig postuur te geven besloten met z'n allen te gaan lunchen.

Na de lunch vertrok Bram met zijn rugzak al liftend naar huis, ons zonder vaste blogger achterlatend. Hij heeft de kwaliteitslat voor de dagelijkse blogs wel erg hoog gelegd voor ons simpele toetsenbordridders. Bedankt nogmaals Bram: je bent een fijne reisgenoot.

We vernamen 's avonds, dat hij tot Rennes opgeschoten was.

Na de lunch hebben Joke, Sam en Dirk de boodschappen bij een lokale Carrefour gehaald in de veronderstelling, dat deze Carrefour de boodschappen gratis aan boord zou brengen. Dat doen ze blijkbaar normaal ook, maar net niet op zaterdag. Dus werd een plaatselijke taxi ingeroepen om de tonnen aan voedsel en drank naar de Marine te vervoeren.

Na dat alles aan boord geladen was, lag de Boekanier beduidend dieper in het water.

Ook het drinkwater was bijgevuld.

Diesel zouden we 's ochtends vroeg tanken, omdat het inmiddels stormachtig was gaan waaien en we onze goede ligplaats niet wilden opgeven.

Stefaan meldde zich om 17:00 uur. De Franse dame met wie hij meegereden was had hem alle boerenweggetjes in Noord-Frankrijk laten zien, omdat ze geld voor de Peage uit wilde sparen.

Om de boot alsnog niet te missen heeft Stefaan haar uiteindelijk maar omgekocht en de Peage voor haar kermisauto betaald.

Stefaan's komst hebben we gevierd in de Pizzeria in Brest.

Inmiddels hadden we in gezamenlijk overleg besloten om 's morgens om vijf uur te vertrekken vanuit Brest. We namen aan dat de storm dan wel uitgewoed was.

Dat klopte inderdaad en na diesel getankt te hebben ( de NL bankkaartjes werkten zowaar in Frankrijk) zijn we op de motor, geholpen door een volle Genua de haven uitgevaren.

Onmiddellijk is de op UTC gebaseerde ploegendienst ingegaan en Stefaan en Sam verdwenen in het vooronder.

Dick, Joke en ikzelf hebben alle Kardinalen weten te omzeilen en hebben in vlot tempo De Boekanier de Golf van Biskaje opgedreven.

In de loop van de ochtend nam de wind af van 17 tot 10 knopen.

Juist toen de waterdiepte interessant begon te worden en we de 200 mt grens passeerde begaf onze dieptemeter het en begon allerlei vreemde waardes an te geven.

Jammer, want we hadden graag afgelezen dat we op 4.568 mt diep water aan het varen waren.

Weer een klus voor in La Coruña.

Ten de avond was de wind gezakt tot onder de 10 knopen en hebben we de Spinnaker uitgepakt. Helaas voor ons bedierven de hoge golfen onze pret. De Spinnaker wilde zich niet goed laten mennen en dreigde zich om de Genua te rollen. Dus opruimen maar weer. Zo blijven zeilers actief.

Dolfinarium:

Rond tien uur 's avonds hebben we het Dolfinarium gevonden. Eerst kregen we een show van een hele roedel van ong. 20 dolfijnen en later die nacht een show in the darkness.

Een prachtig gezicht is dat: jagende dolfijnen in een fluorescerend wit spoor recht af zien racen. Alsof torpedo's op ons afgeschoten werden.

De volgende ochtend zagen we nog steeds dolfijnen om onze boot en Dirk meende zelfs fonteinen van walvissen te hebben gezien, maar eerlijk gezegd wijten wij dat aan een alcohol tekort waaraan Dick zichtbaar lijdt.

's Ochtends nam de wind weer toe en vanuit een gunstige hoek, dus de motor weer uit en zeilen maar weer. Goed opgeschoten en in de juiste richting.

De grib-files (wind verwachtingen over meerdere dagen) hadden ons laten weten, dat het overdag rustig zeilweer zou worden, maar dat tegen de avond de wind sterk zou toenemen vanuit het Zuid westen. Tegenwind dus. En inderdaad aldus geschiedde.

Sam en Stefaan draaiden de boot al zeilend van Zuid West naar Zuid Oostelijke richting en zelfs verder bijna helemaal Oost. Tijd om de zeilen te strijken en de motor te starten omdat we de verkeerde richting op geblazen werden.

De wind en golven namen sterk toe en bezorgden ons een zeer vermoeiende nacht.

Slapen bleek onmogelijk voor de rustende ploeg omdat ze door de golfslag en koers uit hun kooi gegooid werden. Stefaan vocht tegen zeeziekte. En tot overmaat van ramp, brak een onderdeel van de kleine lieren, zodat het minderen van zeil erg moeilijk werd.

Kortom een zware nacht volgde.

De volgende ochtend zakte de wind en begon uit de voor ons gunstige hoek te waaien.

Al spoedig werden de 7 knopen weer gehaald en toen Dirk met vers gebakken broodjes uit de kombuis kwam, was de ellende ook weer snel vergeten.

Ons reisdoel voor de oversteek werd definitief Gijon.

Om 12:30 kwam land in zicht. Ondanks dat we nog zo'n 70 mile moesten varen, waren de Spaanse Picos d 'Europa al goed zichtbaar.

Zo tegen 15:00 uur werd de nabijheid van het Spaanse vasteland goed merkbaar. De temperatuur steeg zeker met zo'n tien graden en de dikke jassen, handschoenen en ijsmutsen konden afgedaan en eindelijk opgeruimd worden.

De zonnebrillen kwamen uit de kokers en ook de stemming steeg evenredig met de temperatuur.

Eindelijk, de winter is voorbij.

Nog even en we kunnen naar huis bellen om te vertellen dat we goed aangekomen zijn.

Uiteindelijk om 11:00 uur 's avonds maakte we vast aan de pier. Borreltijd.....

Cees