Traject Porte de Peniche – Cascais (P)

Traject Porte de Peniche – Cascais (P)

Vrijdag 28 juni 2013

De nacht in Port de Peniche, de boot vastgemaakt aan een mooring en ons eigen anker, is rustig verlopen.

Een enkel vissersschip vond het blijkbaar nodig om harder dan de toegestane 3 knopen door de haven te scheuren en daarbij hoge hekgolven in de haven te maken. Hierdoor werden we enkele keren aardig door elkaar geschud, maar dat was het enige vermeldenswaardige.

De dag begon mistig en zonder wind.

Ook op zee was er te weinig wind om de zeilen te hijsen dus hebben we de motor het werk laten doen.

Tegen elf uur was het tijd om de hengels eens uit te gooien, maar dat was ook al geen succesverhaal.

Geen enkele vis nam de moeite om ons te verrassen, dus dan de zwembroeken maar aan en in het koude water gesprongen.

Om twaalf uur kregen we zowaar wat wind en hebben we de genua uitgeboomd.

Zo zijn we naar Cascais gesukkeld, waar we om zes uur een plaatsje toegewezen kregen.

Mooie haven en goed geoutilleerd.

's Avonds in de stad wat gegeten en toen sloeg de meligheid toe.

Marten stelde voor om een ritje in de plaatselijke draaimolen te maken omdat hij al een paar dagen niet mee zeeziek geworden was. En ook daar werd hij niet misselijk van, dus is hij officieel tot zeeman verklaard.

Morgen een rust- en reparatie-dag. De bemanning gaat Lissabon bekijken.

Maandag gaat de reis verder richting Sines.

Cees

Traject Fiqueira da Foz – Porte de Peniche (P)

Traject Fiqueira da Foz – Porte de Peniche (P)

Donderdag 27 juni 2013

De marina van Fiqueira da Foz heeft een hele lange centrale steiger (ong. 600 m) en een prachtig nieuw en modern havenkantoor dat ook weer zo'n zelfde afstand van het begin van de centrale steiger afligt.

De faciliteiten als douches etc. lagen dus in ons geval (bezoekers liggen aan het eind van die lange steiger) bijna anderhalve kilometer van de boot verwijderd.

Dat was voor ons te ver om te lopen, dus hadden we besloten om 's ochtends vlak voor vertrek met de boot naar de meldsteiger pal voor het havenkantoor te varen en dan te gaan douchen etc. We maakten tevens van de gelegenheid gebruik, om ook diesel te tanken.

Om 09:30 vertrokken met een goede landwind.

Enige tijd later een slag westwaarts gemaakt om meer wind te zoeken.

Tot drie uur voor aankomst in Peniche goed kunnen zeilen met een stevige noordenwind.

Toen was het opeens op en moesten we met de motor richting Peniche.

De boot veranderde toen in een passagiersschip met entertainment. Al gauw zaten de opstappers te scrabbelen en te rummiecuppen. Niks zeilen, spelletjes!!!

In de haven van Peniche waren alle bezoekersplaatsen bezet en hebben we het anker uitgegooid.

Dat betekende koken aan boord en de ankerwacht weer aan.

Achter het anker en vastgemaakt aan een mooring verwachten we een rustige nacht en dat is dan ook uitgekomen.

Ook 's avonds is er nog tot i de kleine uurtjes fanatiek gerummiecupt.

We hopen op beter zeilweer morgen.

Cees 

Traject Aveiro – Fiqueira da Foz (P)

Traject Aveiro – Fiqueira da Foz (P)

Woensdag 26 juni 2013

Op zeil de haven van Aveiro uit was een bezienswaardigheid voor de Portugezen. Enthousiast werden we door de plaatselijke vissers uitgezwaaid.

Op zee eerst gezeild op de land wind, maar die liet het snel weer afweten.

In de loop van de tocht toch weer de motor moeten bijzetten tot de kaap voor Figueiras.

De zon brandde aan de hemel en Sam wilde maar al te graag even zwemmen. Uiteindelijk hebben we hem zijn zin gegeven en mocht hij Man-Over-Boord proefkonijn zijn.

Aan zijn gezicht was te zien, dat het water toch wel wat fris was.

Ter hoogte van de kaap voor Fiqueiras kregen we plotseling weer een goede windkracht 5 en onder vol zeil benaderden we de havenmonding in Fiqueiras.

Sam heeft de boot keurig voor de meldsteiger gemanoeuvreerd en al gauw lagen we afgemeerd in een box.

Toen werd het erg warm en besloten we het strandje te bezoeken wat we bij het naar binnen varen gezien hadden en wat niet al te ver van de Marina aflag.

Sam, Marten, Peter en ik gingen zwemmen. Nou, dat duurde maar heel kort voor Peter en mij, want het water was meer dan steenkoud. Naar mijn schatting niet meer dan 8º Celsius. Brrr, geen pretje dus.

Je vraagt je af: wat doen al die mensen met zomerhuisje in dit gedeelte van Portugal hier. O.K. Het strand is prachtig, maar het water is onbegaanbaar.

Sam en Marten bleven stoer langer in het water en hadden de rest van de dag nodig om weer op normale lichaamstemperatuur te komen.

Het stadje zelf stelde niet veel voor. Veel vervallen huizen of huizen met achterstallig onderhoud.

Cees 

Traject Póvoa de Varzim – Aveiro (P)

Traject Póvoa de Varzim – Aveiro (P)

Dinsdag 25 juni 2013

's-Maandags zijn Sam en zijn oom Marten, vergezeld door Monique met een huurauto naar een ander lid van de familie Krikken in de binnenlanden van Portugal geweest.

Een lange autorit hadden ze er graag voor over.

Inmiddels heeft Cees internet voor Portugal geregeld en andere klusjes aan boord verricht.

's-Avonds om half elf arriveerde Peter met de metro vanaf het vliegveld.

De ochtend van dinsdag 26 juni werd besteed aan het terugbrengen van de autosleuteltjes, afrekenen met de havenmeester, drinkwater bijvullen en een laatste douche.

Om tien uur Portugese tijd vertrokken we uit de haven van Póvoa de Varz im. Al vlug kregen we een goede bakstag wind over de stuurboordzijde.

Met volle zeilen deden we eerst zo'n 5 tot 6 knopen.

Om twee uur draaide de wind naar het NNW en hebben we de zeilen inde vlinder of melkmeisje stand gezet. Met 18 - 20 knopen wind liep De Boekanier tegen de 7 knopen over de grond.

De bestemming was op dat moment nog wat onzeker. De keuze was of een verre haven en na middernacht aankomen of de Ria de Aveiro waar tussen vissersbootjes geankerd kon worden in ondiep water Toen later op de dag de wind afzwakte tot 12-13 knopen werd de keuze min of meer voor ons gemaakt: Aveiro dus..

In Aveiro probeerde we eerst aan te leggen aan de zijkant van een legerboot vóór de militaire vliegbasis, maar dat werd door dienstdoende officier niet gewaardeerd. Dus verder een plekkie zoeken.

Ankeren tussen kleine vissersbootjes was geen optie, omdat de plekken voor De Boekanier te klein waren om 30 meter ketting uit te leggen.

Uiteindelijk een soort van kadetje gevonden waar we tegenaan konden liggen. Het was op dat moment echter hoogwater en de diepte naast die kade was minder dan het verval tussen eb en vloed.

Het water zakte snel en toen we terugkwamen bij de boot, na gegeten te hebben in het tegenover ons liggende restaurant, was er nog maar 10 cm water onder de kiel.

Met een zijanker hebben we het schip toen een paar meter van de wal af in dieper water getrokken. Half geankerd en half vastgelegd aan de wal hebben we de nacht doorgebracht. 

Elk uur heeft één van ons de situatie gecheckt en toen om 04:00 's nachts de wind vanaf land aantrok heeft Sam de boot weer vastgemaakt aan de kade. Inmiddels was het water ook weer aan het stijgen.

De volgende ochtend ontbeten in de plaatselijke paderia en om acht uur al zeilend de haven weer verlaten.

Cees

Passagieren in Oporto

Oporto, 24 juni 2013

Vandaag zondag de 24ste juni hebben we besloten om een vrije dag te nemen en Oporto te bezoeken.
Vanuit Pòvoa de Varzim is Oporto gemakkelijk te bereiken. Er gaat een directe Metro van Pòvoa de Varzim naar het centrum van Oporto. Wel 29 km., dus op een uur reistijd rekenen, maar comfortabel is het.

In Oporto bleek dat de 24ste juni het feest van San Joao wordt gevierd.
Traditie is dat men elkaar met plastic hamertjes op het hoofd slaat.....????
Sommigen van ons konden daar genoeg van krijgen en hervonden hun kindertijd.

Ook al blijkt uit de bijgaande foto, dat de slachtoffers wel moesten aanwijzen waar de hamer diende neer te komen.....

Er wordt zelfs gesproken over het herontdekken van pre-historische verdovingstechnieken.

Afijn, lekker geluncht en goed gedineerd en heeeeeel veeeeeeel van de stad gezien. Van boulevard tot de bekende bruggen over de Douro.

Oporto is een hele mooie en interessante stad. Ook als er geen feest te vieren valt.


Morgen komt Peter Driessen aan boord en van deze verplichte rustdag maken Sam en zijn oom Marten gebruik om een ander, in Portugal wonend familielid te bezoeken met een huurauto.

Morgen, 25 juni gaat de reis weer verder richting Lissabon en Algarve.

Wordt vervolgt.

Cees

Traject Baiona (Esp) – Povoa de Varzim (P)

Traject Baiona (Esp) – Povoa de Varzim (P)

Zaterdag 22 juni 2013

Na de excellente en overvloedige maaltijden van gisteren (lunch en diner) in Baiona met de zakenrelatie van de schipper, was het vandaag weer eens tijd om mijlen op het log te schrijven.

Sam was gisteravond met Gerardo jr. nog een paar kroegen en privé feestjes afgegaan en kwam vijf minuten voor de afgesproken vertrektijd dan ook uiterst vrolijk aanwandelen vanuit de stad Baiona.

Hij was eindelijk een avondje onder leeftijdgenoten geweest en had het er goed van genomen, Het fijne zullen we helaas nooit te weten komen, maar dat hij het naar zijn zin heeft gehad was overduidelijk.

De rest van ons was om zes uur opgestaan en volgens plan voeren we om zeven uur 's ochtends de haven uit.

Aanvankelijk met weinig wind maar er was wel een stevige deining op zee.

We hebben geprobeerd de genua uit te bomen en het grootzeil in de z.g. melkmeisje configuratie te zetten, maar de golven maakte het zeilen met deze lichte wind erg onrustig door het klappen van het zeil.

Uiteindelijk hebben wij de poging maar opgegeven en op de motor verder gevaren richting Portugal.

Aangekomen bij Viana do Castelo (Portugal) nam de wind weer toe en vanaf dat moment hebben we gezeild tot aan Povoa de Varzim. Gezien de ligging dichtbij Porto noemen wij deze plaats Porto-Noord! Sam hebben wij tot vlak buiten de haven van Porto-Noord niet gezien deze dag. Het was duidelijk een zware nacht geweest.

In Povoa de Varzim blijven we twee nachten. Van hieruit is Porto gemakkelijk te bezoeken met de metro en morgen zal Peter Driessen ons team komen versterken.

Ook voor hem is het eenvoudig de boot met de metro vanaf het vliegveld te bereiken.

Cees

Traject Sanxenxo - Baiona

Traject Sanxenxo naar Baiona

Donderdag 20 juni 2013

21 juni 2013

Hoe je in een verkeerde haven kan aanleggen..

Cees had met een oude zakenrelatie afgesproken om elkaar vandaag te ontmoeten in Vigo. Deze man had al een plekje gereserveerd in een haven. Aangezien wij maar een klein eindje moesten varen, mochten wij dit keer uitslapen. Na een verkwikkende douche togen Marten en ik richting bakker om stokbrood en lekkere chocoladebroodjes te kopen. Zowaar de zon scheen. Helaas was dat maar van korte duur, want het “grijs” kwam weer opzetten. Waren wij hiervoor naar Spanje gekomen? In Nederland is het veel warmer. Helaas liet de wind het afweten en ging het ijzeren paard aan. Volgens Cees, die zijn What'sApp slecht gelezen had, moesten wij bij de Royal Marine Club in Vigo zijn. Er stond nl iets van Real Marina in dat bericht. Tegen 16:00 uur kwamen wij daar aan. De havenmeester wist niet van onze komst. Waren wij wel bij de goede haven? Na een telefoontje met de zakenrelatie bleek, dat wij niet in de goede haven lagen, maar 14 mijl terug moesten varen naar een ander plaatsje Baiona. Wij hebben eerst even van Sam's culinaire prestatie 'gehaktbal op brood met saus” geproefd en toen weer rechtsomkeert gemaakt.

Na twee uurtjes met het ijzeren paard voor De Boekanier aangekomen in Baiona en afgemeert in de Baiona Realmonte Yachtclub...

's Avonds met zakenrelaie de plaatselijke culinaire lekkernijen getest.

Monique

Traject Ria de Camariñas naar Sanxenxo, Ria de Pontevedra

Traject Ria de Camariñas naar Sanxenxo, Ria de Pontevedra

Woensdag 19 juni 2013

Vandaag is het de verjaardag van de schipper, dus toen die 's ochtends wakker werd, was het eerste wat hij zag, dat het hele schip gepavoiseerd was met alle vlaggen die de Boekanier aan boord had.

Zodra de schipper zijn hoofd om de deur van zijn hut stak, barstte de crew los met een luidkeels :”Lang zal hij leven, lang zal......etc” De stemming zat er dus al vroeg in.

50 tinten grijs

Niet de titel van de erotische roman, maar echte werkelijkheid. Om ons heen was alles grijs: de lucht, het land en het water. Zijn dit nu de prachtige Ria's met witte stranden?

Om zeven uur vertrokken we van onze ankerplek voor Camariñas. Het had 's nachts hard gewaaid.

Al meteen werd er zeil bijgezet en met volle vaart verlieten we de Ria de Camariñas in zuidelijke richting. De wind moest toevallig dezelfde kant uit, dus dat was gunstig voor ons.

Het weer betrok vrij snel en er kwam een stevige mist opzetten.

Van het vaste land van Spanje hebben we dan ook niks gezien, maar ondanks hoge golven, of misschien liever gezegd dankzij hoge golven maakte we goede vooruitgang. We halen alleen op de uitgeboomde Genua zo'n zeven knopen. De crew had nergens last van en waren dusdanig ingeslingerd, dat zij zelfs beneden een boekje konden lezen.

Kaap Finistèrre moet ergens aan bakboord gelegen hebben, maar die we hebben niet gezien. Alles was gehuld in grijze tinten.

De hele dag bleef de wind goed doorstaan en bleven we de golven afsurfen.

Tegen vier uur 's middags besloten we door te gaan tot de Ria de Pontevedra en beschutting te zoeken in de Marina van Sanxenxo. De marina van Porto Novo was te klein voor ons.

Aangekomen in Sanxenxo knapte het weer eindelijk op. Vlak voor de haven werden wij verwelkomd door een dolfijn. De zon brak door en dus was de kou van deze dag weer zo vergeten. Hè hè eindelijk korte broekenweer.

De verjaardag van de schipper werd die avond zowel op een gezellig terras als in een goed restaurant gevierd met als klap op de vuurpijl een heerlijk Italiaans ijsje op een bankje aan het strand van Sanxenxo.

Goed gezeild: 65 mijl met een gemiddelde van 5,4 per uur.

Spreuk van de dag: Wat Monique en Marten koken is Haute Cuisine op zeeniveau.

Cees

plus crew: Marten, Monique & Sam

Traject La Coruña – Ria de Camariñas, Noordwest Spanje

Dinsdag 18 juni 2013

Gisteravond hebben we de beslissing genomen om vroeg op te staan en vandaag naar Camariñas te zeilen. De wind zou gaan draaien naar het noordwesten en de windkracht zou niet meer dan 14 knopen worden. Kortom een perfecte eerste zeildag voor de nieuwe crew Monique en Marten.

Inderdaad was iedereen, ondanks de onrustige nacht, veroorzaakt door de herrie van de getijde steiger in La Coruña, om 05:00 uur plaatselijke tijd op en om 06:00 uur, het begon net licht te worden, zijn we uit de marina vertrokken in zuidwestelijke richting.

Zodra we de zee opkwamen merkte ik dat de golven van de vorige, nogal winderige dag, nog niet tot rust gekomen waren. Sommige Atlantische golven waren dan ook 5 meter hoog.

Oei, dus iets minder perfect voor de nog niet ingeslingerde zeebenen.

De wind nam echter volgens plan op een gegeven moment toe tot zelfs 22 knopen.

Met volle zeilen voeren wij met voor de Boekanier een goede snelheid richting Kaap Finistère.

De Ria die we wilden bezoeken vandaag, ligt nog voor de meest Westelijke Kaap van het Europees continent.

Onderweg werden we weer verwend door een complete dolfijnenshow. Op een gegeven moment sprongen er zelfs drie dolfijnen tegelijkertijd naast ons uit het water.

Uiteraard hebben we dat niet op de foto gekregen, omdat je telkens te laat bent met je toestel.

Een van de weinige gelukte foto's hebben we bij de blog van vandaag geplaatst.

Om half vijf, na 58,6 mijl gevaren te hebben met een gemiddelde snelheid van 5,1 knoop in hoge golven, hebben we het anker laten vallen in de Ria van Camariñas.

Heerlijk rustig, zonder de herrie van de getijde steiger van La Coruña.

WEER

Tja, onze superblogger Bram is helaas naar huis gegaan en hij is moeilijk te evenaren, maar laten wij het eens over het weer hebben. Dan arriveer je uit een koud en winderig Nederland en hoor je dat het de volgende dag in Nederland 30 graden zou worden en dan verwacht je tenminste “korte broekenweer” en dan krijg je wind en regen voorgeschoteld. Maandag was het nog bar en boos weer. Boodschappen halen bij goed weer en terugkomen met stromende regen. Een taxi bracht uitkomst. Bij het binnenhalen van de gribfiles (weer- en windvoorspellingen) werden wij nog niet erg blij, want wij zitten nog steeds in een lagedruk gebied. Vandaag was de wind gelukkig wat minder geworden, zodat wij konden uitzeilen.

Het zonnetje laat zich heel af en toe zien. Maar wij gaan naar het zuiden, dus wij laten de hoop niet varen.

Het weer valt best mee voor een dagje in februari (Cees)

Als we voor het ankeren met de boot een zonnerondje maken dan dwingen we vast het goede weer af. (Marten)

La Coruña, Noord West Spanje.

La Coruña, Noord West Spanje.

Zondag 16 juni 2013

Deze koude en soms natte zondag is een min of meer verplichte rustdag.

De twee nieuwe opstappers: Marten Krikken en Monique Smits zijn aan boord gekomen.

Joke blijft nog een dag en heeft vanwege het regenachtige weer besloten met de trein naar Barcelona te reizen in plaats van een auto te huren.

Het werd dus een mooie dag om de was te doen, de blog bij te werken, de foto's te uploaden etc.

Ook werden er kleine klusjes en reparaties aan de boot uitgevoerd.

Boodschappen konden we nog niet doen, want in Spanje is zondags alles gesloten.

Alleen de restaurants waren open en die hebben we dan ook bezocht om de aankomst van Marten en Monique te vieren en vast afscheid te nemen van Joke, die morgen afstapt.

Het weer voor morgen 17 juni ziet er ook niet geweldig uit, dus of we morgen vertrekken is nog niet duidelijk. Overmorgen zijn de weergoden ons wel goed gezind met een Noord-Westelijke wind.

Dus maandagochtend eerst maar eens boodschappen doen.

Cees

Ria de Vivero naar La Coruña, Noord West Spanje.

Ria de Vivero naar La Coruña, Noord West Spanje.

Zaterdag 14 juni 2013

Ontwaken in een boot die aan zijn anker ligt is en blijft een bijzondere belevenis.

Je kijkt vanuit je bed door de patrijspoort en ziet alleen water met ergens verderop land.

In dit geval het strand van Vivero.

Zodra je opstaat en naar buiten gaat zie je alleen water om je heen en je beseft dat je vandaag niet hoeft te wachten bij de douches, want die zijn er dus niet.

Als bemanning op de boot ben je helemaal op jezelf aangewezen: geen bakkertje waar je vers brood en croissants kan kopen, nee je moet het zelf (af)bakken.

De vorige dag had Joke bij het strijken van het grootzeil geconstateerd, dat er een scheurtje in was ontstaan. Daarom besloten we 's ochtends het grootzeil om te wisselen.

Dat klusje is normaal gesproken al lastig wanneer de boot afgemeerd aan de kade ligt, maar op een geankerde boot is het nog lastiger. Echter Sam en ik besloten het grootzeil als pakketje van de giek te halen en dat lukte boven verwachting.

Na een half uurtje hadden we de zeilen gewisseld en waren we klaar om te vertrekken.

Zodra we de baai verlaten hadden konden we zeilen met grootzeil en Genua.

Dat hebben we een uurtje of twee-en-een-half vol kunnen houden, toen viel de wind helemaal weg.

De zee was nog erg onrustig van de storm van de dag daarvoor dus werd de tocht op de motor ook behoorlijk wiebelig.

De kust van Noord west Spanje is erg mooi. Het regent er vaal dus is de kust strook uitermate groen. De kust heeft de naam Costa Da Morte (Dodenkust) en vooral bij de naaldrotsen bij Punta de los Aquillones is goed te zien, waarom deze kust die naam draagt. Voor zeilers onder ons: hier heeft Spanje zijn eigen Needles.

De rest van de dag bleef de wind afwezig en dus hebben we het hele stuk naar La Coruña gemotord.

Om kwart voor negen 's avonds waren we in de Marina en hebben we de boot eerst maar even volgetankt. Daarna heeft Sam de boot naar de box gevaren en voor de eerste keer zelfstandig keurig achteruit geparkeerd.

De steigerborrel liep deze keer volledig uit de hand.

Naast ons lag een Engels schip en die schipper van dat schip was zo aardig om even een lijntje aan te pakken. Toen wij de steigerborrel inschonken wilde hij graag weten of dat een traditie was. Natuurlijk is dat op de Boekanier een traditie en dus hebben we hem met zijn vrouw uitgenodigd om de steigerborrel met ons te komen drinken. Dat was niet tegen dovemansoren oren gezegd en weldra klom hij op onze boot met een fles uitstekende Whiskey onder zijn arm. Helaas moet ik toegeven, dat we ook zijn tweede fles soldaat gemaakt hebben. Kortom het was vrij laat geworden en schoon schip maken werd tot de volgende ochtend uit gesteld

.

Morgen komen twee nieuwe opstappers aan boord: Marten en Monique.

Cees

Gijon en traject Ribadeo – Ria de Vivero, Noord West Spanje.

Vrijdag 14 juni 2013

Gisteravond in de haven van Ribadeo werden we opgewacht door de havenmeester zelf.

Onmiddellijk gaf hij ons de sleutel van het toiletgebouw en het hek om, de haven. Hij vroeg ons snel het aankomstformulier in te vullen, waarschijnlijk omdat hij naar huis wilde.

De afhandeling van de formaliteiten ging dan ook snel en daarna konden we het enigszins vervallen stadje Ribadeo gaan bezoeken.

Gastvriendelijkheid van Galicie:

's Ochtends eerst maar even brood halen. Bij de kroeg op de hoek hadden ze mij beloofd, dat zij een tweetal stokbroden voor mij zouden laten komen, maar toen ik daar om half negen naar vroeg was de oude kroegbaas het waarschijnlijk vergeten. Sorry sorry.

Dus gaf hij mij duidelijke aanwijzingen hoe ik te voet de panaderia kon bereiken: de linkse straat oplopen, eerste straat links dan eerste straat rechts en dan na 50 mt was daar de bakkerij.

O.K. Dan maar de berg op gelopen, 1ste links en 1ste rechts en geen panaderia te zien, wel te ruiken. Dus maar weer even gevraagd aan een oudere dame en die gaf ook weer goede instructies.

Op dat moment kwam de kroegbaas op leeftijd hevig hijgend de hoek om, om mij te vertellen dat het hem heel erg speet, maar dat het de 2de straat rechts was. Samen zijn we toen naar de bakkerij gelopen en daar heb ik heerlijk ambachtelijk gebakken brood gekocht. Nog gloeiend warm, zo uit de houtoven. Wauw, waar vind je dat nog in Europa.Hier dus.

Na het ontbijt weer zonder wind weggevaren richting Ria de Cedeira omdat La Coruña voor één dag te ver was. Schitterend mooi korte broeken weer.

De boot lijkt meer op een varende bibliotheek, dan op een actief zeiljacht. Iedereen heeft zijn boek te voorschijn gehaald en verdrijft de tijd door lekker te lezen.

Alleen de stuurman is dit genoegen ontzegd, want die moet blijven uitkijken naar kreeftenkooien en andere gevaren. Een Spaans douaneschip heeft geen belangstelling voor De Boekanier en vaart ons voorbij.

Aangekomen bij de laatste twee kapen, steekt opeens de wind op en neemt in sterkte toe tot windkracht.7 a 8. We meten 34 knots wind. We zeilen nu met dubbel gereefde Genua en met een derde reef in het grootzeil.

De richting van de wind was echter zeer ongunstig voor ons, nl. pal tegen.

Uiteindelijk hebben we de strijd maar opgegeven en de baai van Vivero opgezocht.

Daar vonden we een schitterende ankerplek direct voor het strand.

Sam heeft foto's gemaakt van De Boekanier vast gemaakt aan zijn halsbandje en is daarna met Joke naar het stadje vertrokken om wijn in te kopen. Dat wordt spannend.

Wordt vervolgd, Cees

Naar het stadje vertrekken als je ankert betekent met je bijboot ofwel je dingy te vertrekken. 

Sam vond het niet nodig om het motortje erop te zetten. Hij had de kaart nog niet gezien. De rivier af naar het oude centrum leek me wel wat. Sam roeide en dat heeft hij geweten. Het oude centrum van het stadje Veviro bleek toch wel wat verder dan verwacht. De stroom was nog mee maar bij elke slag dacht je ook aan de terugweg. 

We kwamen uiteindelijk bij het vissers- en jachthaventje aan dat we zo graag wilden vermijden deze avond door onze ankerwens. In ons beste Spaans vroegen we aan een aantal visser op de kade of er een supermercado was. Na hun bevestiging hebben we de boot vastgelegd achter een vissersboot aan een ladder naar de kade. Eigenlijk hoefden me maar broodbeleg en wijn... wijn … wijn te hebben. 

Terug met een stevige stroom en afstand tegen probeerde Sam nog moedig te roepen dat het een gratis oefening roeien was. Bij een fitness centrum kostte dat heel wat meer. 

Een lift ofwel sleep zat er niet in omdat iedereen de rivier binnen kwam en niet eruit tegen de stroom zoals wij. De stroomrimpelingen tegen en het gezicht van de roeiende Sam bracht me ertoe om bij de eerste motorboot die we tegenkwamen mijn liftduim op te steken in de richting die wij uit moesten. En tot onze verrassing draaide hij om en nam onze lijn aan. Die brak onderweg door de vaart. Maar een nieuwe lijn werd door hen aangeboden en daar gingen we weer. 

Cees via de handmarifoon, die we van hem hadden meegekregen, vlug gebeld dat we gesleept aan zouden komen. En ja hoor Cees stond al met het fototoestel in de aanslag ons op te wachten. We kregen een visje mee van de vissers op de motorboot. Onze fles wijn die we als dank wilden geven hoefden ze niet “uit spanje? Non non”. En daar gingen ze weer. Sam fileerde onder toeziend oog van Cees zijn eerste vis en zo hadden we een echte verse vis maaltijd. Welke vissoort weten we niet maar het was lekker. Nog wat nagenoten van de avondrust in de kuip met al het water om ons heen. En vroeg naar bed. 

Benieuwd waar we morgen uitkomen. Joke

Gijon en traject Gijon – Ribadeo

12 en 13 juni 2013

De dag na de vermoeiende reis van Brest naar Gijon, heeft iedereen lekker kunnen uitslapen.

Na het late ontbijt werd er eerst schoon schip gemaakt en daarna werd de dag besteed aan site-seeing, wasserette bezoek e.d.

's Middags hebben we nog wat winkeltjes bekeken en wat tappa's gegeten.

Ik zelf ben op mijn kleine vouwfiets de stad ingegaan om internet te regelen.

's Avonds hebben we met een lekker dinner afscheid genomen van onze Belgische bemanningsleden Dirk en Stefaan. Ze zijn tot de volgende ochtend blijven slapen en toen met regen afgestapt.

Dirk was content dat hij deze laatste dagen niets meer had stukgemaakt en liet ons dat dan ook weten, waarop Sam antwoordde: behalve dat bos hout wat je vannacht heb liggen omzagen dan.....

Op 13 juni hebben we Gijon verlaten om 07:00 plaatselijke tijd met bestemming Ribadeo.

De regen kwam met bakken neer en het zicht was beperkt tot max. 500 m. Zo zijn we de haven uitgevaren.

Buitengaats was het niet veel beter en op de motor hebben we Cabo Peñas gerond.

Zodra de wind opstak tussen de buien door hebben we zeil gehesen, maar het bleef de hele dag een dwarrelwindje.

Later op de dag brak toch de zon nog door en werd het zelfs aangenaam.

Wij alle drie, Sam, Joke en ikzelf, hebben na elkaar een uurtje geslapen om de slaap achterstand opgelopen door de doorzakkers Dirk en Sam, in te halen.

Om 21:00 uur liepen we de haven van Ribadeo in. Het passeren van de 30 meter hoge brug kon zelfs bij hoogwater geen probleem zijn, maar toch, als je met je boot met de hoge mast zo vlak voor de overspanning ligt, blijft het doodeng: past mijn schip eronderdoor of niet. Zo niet, dan loop je erg veel schade op. Die inschatting moet je vanaf het 21 meter lager gelegen dek dan maken en is voor een schipper zenuwslopend. Afijn, het paste dus goed en we hadden volgens Sam zelfs nog een paar meter speling.

Cees

De Grote oversteek naar Gijon, Spanje.

Brest – Gijon

09-06-2013 tot 11-06-2013

Aangekomen in Brest op 8 mei 12:00 uur 's nachts, bleken alle Visitors Berths bezet in de Marina de la Chateau. We hadden echter in die Marina afgesproken met Stefaan, dus leden we de boot maar op een andere vrije plaats in de overtuiging dat er 's nachts geen boten meer zouden gaan binnenlopen. De volgende ochtend maakte de havenmeester zich er druk over het feit dat we op een seizoensplaats lagen, maar iets anders kon hij ook niet aanbieden. Dus was het goed.

De volgende dag scheen de zon en leek het er op dat de zomer was doorgebroken.

Deze dag zou Bram ons gaan verlaten en Stefaan aan boord komen.

Om het afscheid van Bram enig postuur te geven besloten met z'n allen te gaan lunchen.

Na de lunch vertrok Bram met zijn rugzak al liftend naar huis, ons zonder vaste blogger achterlatend. Hij heeft de kwaliteitslat voor de dagelijkse blogs wel erg hoog gelegd voor ons simpele toetsenbordridders. Bedankt nogmaals Bram: je bent een fijne reisgenoot.

We vernamen 's avonds, dat hij tot Rennes opgeschoten was.

Na de lunch hebben Joke, Sam en Dirk de boodschappen bij een lokale Carrefour gehaald in de veronderstelling, dat deze Carrefour de boodschappen gratis aan boord zou brengen. Dat doen ze blijkbaar normaal ook, maar net niet op zaterdag. Dus werd een plaatselijke taxi ingeroepen om de tonnen aan voedsel en drank naar de Marine te vervoeren.

Na dat alles aan boord geladen was, lag de Boekanier beduidend dieper in het water.

Ook het drinkwater was bijgevuld.

Diesel zouden we 's ochtends vroeg tanken, omdat het inmiddels stormachtig was gaan waaien en we onze goede ligplaats niet wilden opgeven.

Stefaan meldde zich om 17:00 uur. De Franse dame met wie hij meegereden was had hem alle boerenweggetjes in Noord-Frankrijk laten zien, omdat ze geld voor de Peage uit wilde sparen.

Om de boot alsnog niet te missen heeft Stefaan haar uiteindelijk maar omgekocht en de Peage voor haar kermisauto betaald.

Stefaan's komst hebben we gevierd in de Pizzeria in Brest.

Inmiddels hadden we in gezamenlijk overleg besloten om 's morgens om vijf uur te vertrekken vanuit Brest. We namen aan dat de storm dan wel uitgewoed was.

Dat klopte inderdaad en na diesel getankt te hebben ( de NL bankkaartjes werkten zowaar in Frankrijk) zijn we op de motor, geholpen door een volle Genua de haven uitgevaren.

Onmiddellijk is de op UTC gebaseerde ploegendienst ingegaan en Stefaan en Sam verdwenen in het vooronder.

Dick, Joke en ikzelf hebben alle Kardinalen weten te omzeilen en hebben in vlot tempo De Boekanier de Golf van Biskaje opgedreven.

In de loop van de ochtend nam de wind af van 17 tot 10 knopen.

Juist toen de waterdiepte interessant begon te worden en we de 200 mt grens passeerde begaf onze dieptemeter het en begon allerlei vreemde waardes an te geven.

Jammer, want we hadden graag afgelezen dat we op 4.568 mt diep water aan het varen waren.

Weer een klus voor in La Coruña.

Ten de avond was de wind gezakt tot onder de 10 knopen en hebben we de Spinnaker uitgepakt. Helaas voor ons bedierven de hoge golfen onze pret. De Spinnaker wilde zich niet goed laten mennen en dreigde zich om de Genua te rollen. Dus opruimen maar weer. Zo blijven zeilers actief.

Dolfinarium:

Rond tien uur 's avonds hebben we het Dolfinarium gevonden. Eerst kregen we een show van een hele roedel van ong. 20 dolfijnen en later die nacht een show in the darkness.

Een prachtig gezicht is dat: jagende dolfijnen in een fluorescerend wit spoor recht af zien racen. Alsof torpedo's op ons afgeschoten werden.

De volgende ochtend zagen we nog steeds dolfijnen om onze boot en Dirk meende zelfs fonteinen van walvissen te hebben gezien, maar eerlijk gezegd wijten wij dat aan een alcohol tekort waaraan Dick zichtbaar lijdt.

's Ochtends nam de wind weer toe en vanuit een gunstige hoek, dus de motor weer uit en zeilen maar weer. Goed opgeschoten en in de juiste richting.

De grib-files (wind verwachtingen over meerdere dagen) hadden ons laten weten, dat het overdag rustig zeilweer zou worden, maar dat tegen de avond de wind sterk zou toenemen vanuit het Zuid westen. Tegenwind dus. En inderdaad aldus geschiedde.

Sam en Stefaan draaiden de boot al zeilend van Zuid West naar Zuid Oostelijke richting en zelfs verder bijna helemaal Oost. Tijd om de zeilen te strijken en de motor te starten omdat we de verkeerde richting op geblazen werden.

De wind en golven namen sterk toe en bezorgden ons een zeer vermoeiende nacht.

Slapen bleek onmogelijk voor de rustende ploeg omdat ze door de golfslag en koers uit hun kooi gegooid werden. Stefaan vocht tegen zeeziekte. En tot overmaat van ramp, brak een onderdeel van de kleine lieren, zodat het minderen van zeil erg moeilijk werd.

Kortom een zware nacht volgde.

De volgende ochtend zakte de wind en begon uit de voor ons gunstige hoek te waaien.

Al spoedig werden de 7 knopen weer gehaald en toen Dirk met vers gebakken broodjes uit de kombuis kwam, was de ellende ook weer snel vergeten.

Ons reisdoel voor de oversteek werd definitief Gijon.

Om 12:30 kwam land in zicht. Ondanks dat we nog zo'n 70 mile moesten varen, waren de Spaanse Picos d 'Europa al goed zichtbaar.

Zo tegen 15:00 uur werd de nabijheid van het Spaanse vasteland goed merkbaar. De temperatuur steeg zeker met zo'n tien graden en de dikke jassen, handschoenen en ijsmutsen konden afgedaan en eindelijk opgeruimd worden.

De zonnebrillen kwamen uit de kokers en ook de stemming steeg evenredig met de temperatuur.

Eindelijk, de winter is voorbij.

Nog even en we kunnen naar huis bellen om te vertellen dat we goed aangekomen zijn.

Uiteindelijk om 11:00 uur 's avonds maakte we vast aan de pier. Borreltijd.....

Cees

Nachtzeilen 06-06-2013/ 07-06-2013

Cherbourg - Brest

Eergisteren vertrokken we naar Brest en maakte de boekaniers crew z'n langste reis tot nu toe (een soort grote finale voor de reis naar La Coruna). Er is veel te vertellen over die reis. Over de grote oversteek naar de Bretonse kust, over de race naar de race bij Alderney, over de getijde stromingen etc. In dit blogstukje wil ik echter iets vertellen over het zeilen 's nachts.

Nachtzeilen heeft iets heel speciaals. Normaal kan je je op zo'n boot prima oriënteren, maar 's nachts zie je eigenlijk niets om je heen. De lichtjes van de boten, boeien en vuurtorens zijn je enige oriëntatie. Je bent bij het varen geheel afhankelijk van je navigatie apparatuur. Bovendien doe je het zeilen niet met de hele groep, maar in clubjes van twee die wacht houden. Je lost daarbij om de vier uur af. Ik had erg uitgezien naar het nachtzeilen, maar had ook een beetje pech want ik zat in de shift van vier tot acht. De 'hondenwacht' (12 tot 4) werd gedaan door Cees, Dirk en Joke.

De zon ging om iets over negen onder en zodoende had ik al een en ander meegekregen van het nachtzeilen. Vooral met betrekking tot het varen met behulp van instrumenten. Ik maak normaal vooral gebruik van de windmeter, maar tijdens het nachtzeilen viel het witte naaldje door licht weg waardoor sturen nogal bemoeilijkt werd. Bovendien kon je niet inschatten wanneer de boot schokken ging krijgen door de golven. En dat met een koers voor de wind (wind komt vanachter). Spannend allemaal. Toen ik om twaalf uur naar m'n kooi gestuurd werd, had ik er goed zin in. Wat zou de nacht van vier uur brengen?

Slaap is erg belangrijk als je in ploegen loopt en ik had me voorgenomen om veel te gaan slapen. Dat viel echter tegen. Ik sliep in de punt van de boot en werd door de gang van het schip constant heen en weer geslingerd. Geen enkele slaapstrategie werkte. Op je buik met een armhaak om een kussen, oprollen tot een worst in een hoek, klemmen tussen twee wanden... het maakte niet uit. Ik vloog heen en weer door die boot. Bovendien schuurde een sleutelbos door de kastjes. Ik telde de uren af. Eén uur (nog drie uur slaap), twee uur (nog twee uur slaap), half drie (ach ik kan nog wel een uurtje..), vier uur (kak ik moet op). Honds chagrijnig verscheen ik aan dek. En het hielp natuurlijk niet dat m'n maat Sam prima geslapen had in de kapiteinshut.

De nachtelijke hemel was geheel bewolkt en helaas kon ik dus geen sterren meer zien. Er was weinig wind, zo'n twaalf knopen. Bovendien kwam die wind steeds in vlagen, waardoor de boot steeds werd weggezet. De golven maakten het ook niet makkelijk. Sam en ik hebben allerlei trucs uitgehaald om de boot in beweging te krijgen, maar het hielp allemaal niks. De snelheid liep terug en bleef teruglopen. Ik weet het niet van Sam, maar wat betreft zeilen was het nog nooit zo slecht gegaan.

Toen het eerste licht daar was konden we eindelijk een beetje zien waar we mee bezig waren. Tegen die tijd nam de wind ook wat toe en konden we toch weer behoorlijk vooruit. Ook de hondenwacht scheen het overigens niet gemakkelijk gehad te hebben. Ze hebben 's nachts nog allerlei zeilmanoeuvres uitgehaald en Cees bleek evenveel moeite gehad te hebben met het lezen van instrumenten als ik. Volgende keer ga ik toch maar eens een beetje opzien tegen het zeilen bij nacht. Het heeft iets moois, maar je moet wel weten wat je doet!

Tip van de dag: “Wie een schip bombardeert voor een ander vaart er zelf op.” Dirk Moons (terwijl hij de gezonken schepen bij Brest omzeilde)

De vrouw 05-06-2013

Cherbourg (2)

Gisteren kregen we een nieuwe opstapper aan boord, ditmaal een vrouw.

Hoewel ze klein van stuk is en toch ook wel iets ouder (ze is ondertussen gepensioneerd) heeft ze een behoorlijke dosis ervaring. Niet alleen heeft ze een eigen boot, ze is ook nog eens zo'n beetje overal geweest. De oceaan overgestoken, boven de poolcirkel gezeild, meerdere keren in d'r eentje de Noordzee over... ze heeft het allemaal wel eens gedaan. Bovendien heeft ze ooit een tocht gemaakt naar Antarctica. Als ze zo over die dingen vertelt maak je je toch wel een beetje zorgen, zo'n klein vrouwtje in een bootje in een strijd met de elementen. Maar het gaat al twaalf jaar goed.

Zoals dat bij vrouwen gaat heeft het even geduurd eer ze hier was. Twee volle dagen hebben we in Cherbourg moeten wachten eer Joke d'r tas aan boord kon hijsen. Er was iets met d'r voet. Later begreep ik dat ze die gebroken had. Eenmaal aan boord zei ze tegen Cees: “Ik dacht nog, zal ik SMSen dat ik toch ook de vierde kan komen? Maar jij had in je mail de vijfde gezegd.”

We stonden dus te popelen om te vertrekken. Dit keer kwam het nauw, want we moesten de 'race van Alderney' halen. Voor je denkt dat het om een bootrace gaat, de race van Alderney is een zee engte tussen bij de kanaaleilanden Alderney en Guernsey. De stroming is daar erg hard, je kan 'm zes knopen mee of tegen hebben. Was het bij Calais nog onwenselijk om er met slecht tij te zijn, bij de race is het simpelweg niet te doen. Je vaart gewoon achteruit als het tegen zit. De race ligt ongeveer vijftien mijl van Cherbourg en met tegenstroom (je wil er precies met de getijde wisseling zijn) haal je zo'n vier tot vijf knopen. We moesten daarom precies om 21:00 vertrekken.

Om 20:30 hielden we het niet langer uit en hesen we ons in onze zeilkleren. Maar het zat dit keer echt tegen, want toen het vertrekmoment aangebroken was deed de motor het niet. Cees zette meteen zijn beste mensen op de klus. (Dat is Sam. Joke, Dirk en ik wachtten op het achterdek om niet in de weg te lopen. Cees zelf kijkt vooral.) Het was echter een lastig probleem, want zelfs de gouden handen van onze motordeskundige (Sam) kon het probleem niet vinden en ook input van een vriendelijk buurman hielp niet. Eén van z'n tips was met een hamer op de motor te slaan, maar dat hadden we volgens Sam al geprobeerd.

Zo op het achterdek konden we niet echt volgen waar ze het beneden over hadden, maar de verslagenheid in de stemmen was er wel. De buurman kwam als eerste boven. Hij zei iets in de trant van: “Soms is ie gewoon op.” En liep weg. Cees en Sam vertrokken naar de havenmeester om een monteur voor morgen te bestellen. Onzeker bleven we achter. Moesten we onze reisplannen aanpassen? En wat was toch de oorzaak van alle problemen? Joke was toch vooral in de kajuit en in de zeilkamer geweest. (De zeilkamer wordt nu van Joke. Dirk ligt nu naast mij. Dirk snurkt. Heel hard.)

Toen Cees eenmaal terug was, bespraken we op de aanlegsteiger de planning voor de dag daarop. Of eigenlijk de afwezigheid ervan, want veel was nog onduidelijk. Klonk daar plotseling het brommen van de motor! Het hoofd van de elektricien (Sam) kwam uit het luik. “Er was een schakeling die ik nog niet geprobeerd had.”

De problemen zijn echter nog altijd niet opgelost, maar we weten nu wel waaraan het ligt. De knop doet 't niet. (Als ondeskundig iemand denk je al snel dat het de knop is, maar dit keer is het ook werkelijk de knop.) Vandaag wordt de knop gemaakt. Het zal weer een race worden om de race te halen.

Tip van de dag: “Vrouwen aan boord is vragen om problemen” Cees Speets (Toen hij zo'n beetje de hoop opgegeven had en de oorzaak van zijn problemen hem nog steeds onbekend was.)

De fiets 04-06-2013

Cherbourg (1)

Bij de gebeurtenissen die ik nu ga beschrijven ben ik niet bij geweest, ik lag toen nog te slapen in mijn kooi. De anderen vonden het echter zo'n bijzondere gebeurtenis dat er beslist over geschreven moest worden. Het ging een beetje zo. Ik werd om 9:00 wakker met een lichte kater van de avond ervoor, wetende dat er vandaag allerlei huishoudelijke klusjes uitgevoerd moesten worden. Na een half uur draaien werkte ik me toch omhoog en stapte ik de kajuit binnen. Cees: “We hebben het onderwerp van je volgende blogstukje.” Bram: “Ja?” Cees: “Vertel jij het maar Sam.”

Sam was zo'n twee uur eerder opgestaan, ik denk met dezelfde tegenzin als ik. Want normaal is hij 's ochtends een behoorlijk kwiek mannetje. Hij dekt de tafel, zet koffie en thee en fietst naar de bakker om vers brood te halen. Fijn dat zo iemand dat altijd doet. Ook dit keer begon hij met zijn gebruikelijke ochtendroutine. Koffie zetten, tafel dekken, samen met Cees (ook zo'n ochtendmens). Cees vroeg Sam brood te halen en Sam ging.

We hebben hier aan boord ook een vouwfiets, die zit vastgesnoerd aan de achterzijde van de boot. Cees heeft die fiets al jaren in bezit, maar lang wist hij niet wat hij met het ding moest. Hij stond maar zo in de schuur ontzettend in de weg te staan. Deze reis heeft hij de fiets daarom maar meegenomen. De fiets kan natuurlijk niet goed tegen zeewater, maar hij is wel geschikt om brood mee te halen. Een goede beslissing. Hier aan boord is de fiets echt aan een tweede leven begonnen.

De fiets zat, volgens Sam, vast met twee spanbandjes. Ik herhaal, twee spanbandjes. Volgens Sam. Mentaal bereidde Sam zich voor op een fietstochtje van een paar minuten. Daar wordt je zo lekker wakker van. Het eerste spanbandje kon hij bij het losmaken niet direct vinden, maar de tweede wel. Die maakte hij los en de fiets viel pardoes in het water. Hangend over de reling kon Sam nog net zien hoe de fiets geleidelijk door de duistere diepte werd opgeslokt.

Later in het café heeft hij uitgelegd dat hij echt niet snapt hoe dat tweede spanbandje is losgekomen. Als hij daarover begint kijk hij altijd een beetje raadselachtig en recht in het gezicht, alsof hij je eigenlijk wil vragen of jij het soms weet. Ik weet van niks. Naast ons liggen Duitsers, maar die hebben veel mooiere fietsen.

Het mooie van Sam is dat hij de fiets ook weer weet op te dreggen. Terwijl ik als een poetsvrouw de boot aan het schoonmaken was kreeg ik opeens het bericht dat het Cees en Sam gelukt was de fiets aan de haak te slaan. Daar hebben we natuurlijk een foto van genomen en thans hangt hij weer op zijn vertrouwde plek. Naar het schijnt nu wel met twee spanbandjes.

Tip van de dag: “De bemanning bepaalt zeewaardigheid, niet de boot.” Sam Krikken (Deze uitspraak deed Sam een aantal dagen eerder. Hij is echter wel geheel op ons van toepassing.)

Aanmeren 03-06-2013

Le Havre – Cherbourg

De overtocht naar Cherbourg verliep bijzonder voorspoedig. Vooraf dachten we dat de reis zo'n zestien uur zou duren, maar het eerste stuk ging zo goed dat we uiteindelijk maar een uur of dertien over hebben gedaan. We haalden op een gegeven moment een snelheid van zo'n negen knopen over de grond(en dat terwijl de boot een rompsnelheid van 8,5 knopen heeft.) Het nachtzeilen, iets waar ik naar uitkijk, zat er dus niet in. Wel had ik meer dan voldoende tijd om mijn aanmeertechniek te overdenken.

Sam en ik zijn in een heftige concurrentiestrijd gewikkeld wat betreft het aanmeren. De een voelt dat iets sterker dan de ander, ik denk niet dat hij weet dat hij aan een wedstrijd deelneemt. De inzet van de strijd: wie maakt als eerste de boot vast aan de kant. Als je de boot als eerste vastmaakt krijg je één punt. Degene die aan het einde van de reis het vaakst de boot al eerste vastmaakte heeft gewonnen. Het staat nu 9 – 0 voor Sam. Hier een paar wedstrijdverslagen:

De sluis bij Ijmuiden: In de sluis bij Ijmuiden moesten we de boot even snel vastmaken, omdat hij anders alle kanten uit zou stuiteren. Ik stond in het midden, Sam bij de punt. Voor me zag ik zo'n steigerknop (het ding heet anders, maar dat weet ik even niet) waar je boten aan vast kan maken. Dat deed ik dus en om zeker van m'n zaak te zijn legde ik een mooie knoop. Dat bleek niet de bedoeling in zo'n sluis, het water stroomt immers weg. Na een schreeuw van Cees maakte ik snel de boot los. Echt tijd om 'm opnieuw vast te maken kreeg ik niet, want de boot dreef af en iets later ging de sluis open.

De haven van Stellendam: Bij Stellendam was er niet echt een haven, meer een soort steiger waar bootjes van allerlei slag aan vast zaten. We gingen met een rustig vaartje naar de steiger en het was de bedoeling om het touw al werpend om de steigerknop te krijgen. Daar is een werptrucje voor. Ik wierp eerst, te vroeg, en wierp mis. Sam gooide wel raak en maakte ook het tweede touw vast. Ik wierp voor de vorm m'n touw toch maar om de knop.

De haven van Dunkerque: Bij Dunkerque was ik een beetje moe. Ik had de boot de haven in gemotord en het roer overgegeven aan Cees. Nu stond ik op het voordek te wachten eer er aan m'n rechterzijde (stuurboordzijde) een kade zou verschijnen. Op een gegeven moment keek ik naar de achterzijde van de boot en groot was mijn verbazing toe ik zag dat de boot reeds met z'n kont vast zat. Sam wenkte mij het touw te geven (op ongeveer een meter afstand). Nonchalant wierp ik het touw in een prop naar hem toe. In het water natuurlijk. Hard gelach van Sam en Cees.

De haven van Le Havre: Bij Le Havre ging het aanmeren niet erg goed. We probeerden aan hoger wal aan te leggen, aan de waterkant waar de wind vandaan komt. De boot drijft daardoor almaar af. Sam was erin geslaagd om één touw vast te maken, maar de boot dreef weg en het leek erop dat er een tweede poging nodig zou zijn. Helaas was er een aardige Fransman die ons hielp met vastmaken en ik hoefde het touw dus niet te werpen. Op een gegeven moment gebaarde hij mij het touw naar hem toe te gooien. Hij stond er welwillend bij, terwijl hij daar zo vriendelijk zat te lachen. Toen hij twee meter verwijderd was gooide ik het touw, maar wederom viel het touw met een plons in het water. De Fransman keek even verbaasd en liep weg. Sam stond op de kant z'n touw vast te maken. Ik haat Sam.

En zo waren er dus wel meer dagen. We zijn nu aangemeerd bij Cherbourg en er rest mij nog één haven om mijn eer te herstellen. In Brest haal ik m'n revanche!

Tip van de dag: “Korte golven doen oploeven. Lange golven doen afvallen.” Bram Semeijn (in een poging de reactie van het schip te lezen als er golven bij een koers voor de wind tegen het bootje slaan. Sam en Dirk hebben overigens andere stokpaardjes. Sam: “Enkele golven doen afvallen, dubbele golven doen oploeven.” Dirk: “De boot wil altijd met de golven mee.”)

Beaufort 02-06-2013

Fécamp – Le Havre

Twee juni 2013 was net als de dag daarvoor een luie dag. Dit keer lag dat echter niet aan de korte reisduur maar aan de wind, de grote afwezige van die dag.

Nu wisten we van tevoren wel dat er geen wind zou zijn. We hadden de vorige avond met z'n vieren overlegd of we de overtocht naar Cherbourg zouden wagen en daarvan afgezien omdat het weerbericht erg matige wind voorspelde. We besloten daarom maar naar Le Havre te gaan, konden we de Spinaker uitproberen. De voorspellingen klopten echter maar half. De wind kwam inderdaad uit de voorspelde hoek, maar er was geen zuchtje wind.

In het begin hebben we het nog wel geprobeerd. De zeilen werden zo netjes mogelijk getrimd (ideaal vastgezet), zodat er geen zuchtje wind aan het zeil zou ontsnappen. We voeren wat verder van de kust, zodat we geen last zouden hebben van hoge krijtrotsen (een theorie die Sam en mij erg plausibel leek, maar waarvan we de correctheid nog niet ondervonden hebben). We voeren zoveel mogelijk met halve wind om zo min mogelijk last te hebben van golfslag. Het hielp allemaal niks. De zee bleef een prachtig rimpelloos oppervlak. En toen de snelheid van de boot terug begon te lopen naar een halve mijl, hebben we de motor bijgezet.

Zodra je het zeilen opgeeft, ontstaat er meestal een beetje een landerige sfeer op zo'n boot. Mensen pakken hun telefoons erbij om te facebooken (ongelofelijk dat je internet hebt op zo'n zeilboot) en hangen maar zo her en der op de boot. Op den duur komt er alleen nog maar onzin uit.

Bram (tijdens de afwas): “Zeg Sam, de wind wordt altijd gemeten in Beaufort. En boven op de boot staat er een windsnelheidsmeter die het aantal knopen aangeeft. Weet jij hoe dat zit met die schalen?”

Sam: “Nou Bram. Er was ooit eens een prins, prins Hendrik III. Die hield enorm van paardrijden en vaak ging hij met zijn paard uit rijden. Hij nam daarbij altijd zijn vrouw mee, een mooie vrouw met lange haren die wapperden in de wind. De ene keer vond hij die haren onder een betere hoek wapperen dan de andere keer. Op een gegeven moment stuurde hij bodes vooruit om de hoek van de wapperende haren te bekijken met verschillende windsnelheden en te kijken wat de ideale hoek was. Dat werd de Beaufort schaal. Die schaal hebben ze toen maar meteen ingevoerd bij de marine. En op een gegeven moment was het de heersende schaal voor windsnelheid, want prins Hendrik had ook een hele grote vloot. Drie Beaufort bleek trouwens de ideale hoek voor wapperend haar.”

Bram: “Niet twee Beaufort?”

Sam (stellig): “Nee, drie.”

Met de motor ben je snel thuis. Zo rond het middaguur bereikten we Le Havre en we hadden daar nog enige moeite aanmeren. Bij de haveningang kwamen we vast te zitten en het vastmaken van de landvasten was waarschijnlijk niet gelukt zonder de hulp van een vriendelijke fransman die op de kade de touwen aannam. Vast een gevolg van de versuffing aan boord.

Tegen die tijd stak er ook een windje op. Naar Cherbouirg hebben we vast met de wind in de zeilen.

Tip van de dag: “Als je in Le Havre bent en je wilt een biertje drinken moet je naar Jean-Pierre vragen.” Cees Speets (Over een kerel bij de jachthaven die speciaal voor ons de kantine open deed.)

Bolle Jan 01-06-2013

Dieppe – Fécamp

Tijdens onze reis naar Fécamp deden zich niet echt bijzondere incidenten voor. We vertrokken vroeg, kwamen om twaalf uur aan en moesten uiteindelijk nog twee uur wachten om het haventje binnen te varen. (Fécamp is een getijde haven en je kan er alleen met hoog water binnenvaren) Uiteindelijk zaten we halverwege de middag al aan het bier en werd het een lui dagje. Misschien is het daarom wel aardig om iets te schrijven over bolle Jan, dat grote fokzeil waarmee we een deel van de afstand naar Dieppe hebben afgelegd. Naar Fécamp voeren we trouwens ook een stuk met bolle Jan en helemaal off topic is het dus niet.

Voordat ik aan deze reis begon had ik al eens van bolle Jan gehoord. Op de Friese meren heb ik het zeil eerder gezien. Ik zag toen een klein bootje met een onnatuurlijk groot soort zeil. “Daar gaat bolle Jan”, werd me gezegd. “Die kan je alleen opzetten met weinig wind. Daar moet je mee oppassen, want dan ga je knetterhard en is het moeilijk koers houden.” Pas tijdens deze reis begreep ik dat de bootjes die ik toen zag uitgerust waren met een Spinaker, een heel ander soort zeil. Maar respect voor bolle Jan was er sindsdien wel.

Speciale zeilen als bolle Jan kan je alleen gebruiken als de wind uit een bepaalde hoek komt. Wind kan op drie manieren richting de boot waaien. Hij kan van achteren komen (voor de wind), hij kan van voren komen (aan de wind) en hij kan van de zijkant komen (ruime wind/ halve wind)Bolle Jan is een echte halfwinder. Tijdens onze tocht naar Dieppe veranderden we op een gegeven moment een aantal graden van koers, waardoor de wind met halve wind in de zeilen blies. Bovendien waaide het niet erg hard. Tijd voor bolle Jan.

Op het moment dat die beslissing werd genomen zat ik aan het sturen. Ik kneep in het stuur en verwachtte dat ieder moment sterke G-krachten me uit mijn baan zouden slingeren. Mijn zorg werd enigszins bekrachtigd door Dirk. Hij mompelde iets van “Amai, bolle Jan. Dat wordt weer heel heftig zeilen.” Toen Sam, Cees en Dirk naar het voordek liepen om het zeil vast te maken keek hij ook nog even om. Een laatste blik van Dirk voor het opzetten van het zeil.

Lichte teleurstelling was er dus wel toen de boot helemaal niet negentig graden schuin getrokken werd. We gingen wel iets harder, maar de boot kon daardoor alleen nog maar beter bestuurd worden. Wat een eitje. “Gaat hard he?”, zei Cees. We gingen inderdaad twee knopen harder. Ik nam er in ieder geval een kopje koffie bij.

Het respect voor bolle Jan is sindsdien behoorlijk afgenomen. Ik denk nu heel makkelijk over dat zeiltje. Doen we wel even, eitje. Dirk noemt het zeil nu zelfs zijn kamergenoot. Hij slaapt in de zeilkamer en hij en bolle Jan zijn blijkbaar goede maatjes. In diezelfde kamer ligt trouwens ook een Spinakerzeil. Dirk spreekt daar met veel respect over, maar ik ben lang niet zo geïntimideerd. Doen we wel even, eitje. Neem ik vast een kopje koffie bij.

Tip van de dag: “Wringende landvasten doen de slaap sterk bekorten” Dirk Moons (Dirk werd naar het schijnt al dagen in zijn slaap gestoord door nachtelijke bootgeluiden. Aan het einde van de dag ging hij nog speciaal de touwen opnieuw vastmaken, want het kraken van de ankertouwen hielden hem uit z'n slaap. Ik geef toe dat deze tip/ opmerking niet echt met zeilen te maken heeft, maar de mooie ezelsbruggetjes maken hier aan boord steeds meer plaats voor slap geouwehoer.)

Topprestatie 31-05-2013

Boulogne sur mer – Dieppe

Tot nu toe ging het in deze blogstukjes vooral over de dingen die niet goed gingen. Bakzeil, niet rekening houden met getijden, niet efficiënt kruisen etc. Gisteren echter, tijdens de zeiltocht van Boulogne sur Mer naar Dieppe, ging alles goed. Enigszins vergelijkbaar was misschien onze zeilprestatie tijdens onze tocht naar Dunnkerque, maar toen hadden we ook bijzonder gunstige omstandigheden. Naar Dieppe was dat niet zo. Werkelijk, als team hebben we deze reis nog niet zo goed gezeild.

Het begon met de planning. Het idee was om 7:30 tijdens het slek uur op het water te zijn, want dan zouden we maximaal voordeel hebben van de getijde stroom (slek uur is het uur dat de getijden wisselen.) Vanuit Dieppe zouden we dan 5 uur lang stroom mee hebben. Dieppe ligt iets meer dan 50 mijl van Boulogne (een zeemijl is 1,8 km) en je gaat met een vaart van grofweg zes knopen wanneer je stroom mee hebt (1 knoop is 1 zeemijl per uur) en vier knopen wanneer je tegenstroom hebt. Dat zou betekenen dat de hele zeiltocht tien uur zou duren en we gingen er dus vanuit dat we tegen zessen bij Dieppe binnen konden lopen.

Dit plan kwam helemaal uit. We waren dit keer inderdaad om half acht op het water dus die stroom hadden alvast in onze zak. De wind kwam een beetje lafjes uit het Noord Noordwesten en in eerste instantie werd een snelheid van ongeveer vijf knopen gehaald. Om beter vooruit te komen gingen we daarom 'melkmeisje' varen. (De benaming schijnt uit een boterreclame te komen.) Dat betekent dat je het ene zeil over bakboord zet en het andere zeil over stuurboord. Zo krijg je een mooi breed front waarmee je alle wind vangt die van achteren komt. Het nadeel van deze manier van varen is wel dat je de zeilen vast moet zetten, anders slaan ze bij iedere onvoorziene windvlaag om naar de andere zijde. Je bent dus niet erg wendbaar en je kan niet anders dan voor de wind varen (met de wind van achteren).

Melkmeisje varen bleek een goede beslissing, want we gingen inderdaad harder. Op een gegeven moment moesten we van koers veranderen en was melkmeisje niet meer mogelijk. Ook nam de wind verder af. Geen nood, nu haalden we “Bolle Jan” voor de dag. Bolle Jan is eigenlijk een enorme Fokzeil, nog groter dan de Genua. Het zeil is gemaakt van een dun soort stof (dat makkelijk scheurt) en je bent minder wendbaar met een Bolle Jan (Bolle Jan kan je alleen gebruiken wanneer de wind onder een hoek van ongeveer negentig graden komt), maar een groot voordeel is natuurlijk wel dat je een paar knopen harder vaart. En verdomd, ook nu haalden we een goede snelheid onder relatief ongunstige omstandigheden.

Uiteindelijk draaide het tij en kregen we stroom tegen. Hierdoor werd de boot een beetje naar de kant geblazen en het leek er in eerste instantie op dat we al kruisend naar Dieppe moesten varen. (Bolle Jan hebben we tegen die tijd ook opgeborgen) Maar geluk is met de goddelozen. De wind zette iets aan en draaide ook iets zodat we onder precies de goede hoek naar Dieppe konden varen. Rond ze uur dobberden we voor de haven en om zeven uur hadden we onze eerste stijgerborrel!

Zo moest het maar altijd gaan. Ik ben benieuwd of we vandaag naar Fécamp deze topprestatie kunnen herhalen.

Tip van de dag: “Trillende zeilen betekent zeil meer aantrekken” Sam Krikken (over de vraag wanneer het zeil nu precies juist gespannen is)