Ria de Vivero naar La Coruña, Noord West Spanje.

Ria de Vivero naar La Coruña, Noord West Spanje.

Zaterdag 14 juni 2013

Ontwaken in een boot die aan zijn anker ligt is en blijft een bijzondere belevenis.

Je kijkt vanuit je bed door de patrijspoort en ziet alleen water met ergens verderop land.

In dit geval het strand van Vivero.

Zodra je opstaat en naar buiten gaat zie je alleen water om je heen en je beseft dat je vandaag niet hoeft te wachten bij de douches, want die zijn er dus niet.

Als bemanning op de boot ben je helemaal op jezelf aangewezen: geen bakkertje waar je vers brood en croissants kan kopen, nee je moet het zelf (af)bakken.

De vorige dag had Joke bij het strijken van het grootzeil geconstateerd, dat er een scheurtje in was ontstaan. Daarom besloten we 's ochtends het grootzeil om te wisselen.

Dat klusje is normaal gesproken al lastig wanneer de boot afgemeerd aan de kade ligt, maar op een geankerde boot is het nog lastiger. Echter Sam en ik besloten het grootzeil als pakketje van de giek te halen en dat lukte boven verwachting.

Na een half uurtje hadden we de zeilen gewisseld en waren we klaar om te vertrekken.

Zodra we de baai verlaten hadden konden we zeilen met grootzeil en Genua.

Dat hebben we een uurtje of twee-en-een-half vol kunnen houden, toen viel de wind helemaal weg.

De zee was nog erg onrustig van de storm van de dag daarvoor dus werd de tocht op de motor ook behoorlijk wiebelig.

De kust van Noord west Spanje is erg mooi. Het regent er vaal dus is de kust strook uitermate groen. De kust heeft de naam Costa Da Morte (Dodenkust) en vooral bij de naaldrotsen bij Punta de los Aquillones is goed te zien, waarom deze kust die naam draagt. Voor zeilers onder ons: hier heeft Spanje zijn eigen Needles.

De rest van de dag bleef de wind afwezig en dus hebben we het hele stuk naar La Coruña gemotord.

Om kwart voor negen 's avonds waren we in de Marina en hebben we de boot eerst maar even volgetankt. Daarna heeft Sam de boot naar de box gevaren en voor de eerste keer zelfstandig keurig achteruit geparkeerd.

De steigerborrel liep deze keer volledig uit de hand.

Naast ons lag een Engels schip en die schipper van dat schip was zo aardig om even een lijntje aan te pakken. Toen wij de steigerborrel inschonken wilde hij graag weten of dat een traditie was. Natuurlijk is dat op de Boekanier een traditie en dus hebben we hem met zijn vrouw uitgenodigd om de steigerborrel met ons te komen drinken. Dat was niet tegen dovemansoren oren gezegd en weldra klom hij op onze boot met een fles uitstekende Whiskey onder zijn arm. Helaas moet ik toegeven, dat we ook zijn tweede fles soldaat gemaakt hebben. Kortom het was vrij laat geworden en schoon schip maken werd tot de volgende ochtend uit gesteld

.

Morgen komen twee nieuwe opstappers aan boord: Marten en Monique.

Cees