De fiets 04-06-2013

Cherbourg (1)

Bij de gebeurtenissen die ik nu ga beschrijven ben ik niet bij geweest, ik lag toen nog te slapen in mijn kooi. De anderen vonden het echter zo'n bijzondere gebeurtenis dat er beslist over geschreven moest worden. Het ging een beetje zo. Ik werd om 9:00 wakker met een lichte kater van de avond ervoor, wetende dat er vandaag allerlei huishoudelijke klusjes uitgevoerd moesten worden. Na een half uur draaien werkte ik me toch omhoog en stapte ik de kajuit binnen. Cees: “We hebben het onderwerp van je volgende blogstukje.” Bram: “Ja?” Cees: “Vertel jij het maar Sam.”

Sam was zo'n twee uur eerder opgestaan, ik denk met dezelfde tegenzin als ik. Want normaal is hij 's ochtends een behoorlijk kwiek mannetje. Hij dekt de tafel, zet koffie en thee en fietst naar de bakker om vers brood te halen. Fijn dat zo iemand dat altijd doet. Ook dit keer begon hij met zijn gebruikelijke ochtendroutine. Koffie zetten, tafel dekken, samen met Cees (ook zo'n ochtendmens). Cees vroeg Sam brood te halen en Sam ging.

We hebben hier aan boord ook een vouwfiets, die zit vastgesnoerd aan de achterzijde van de boot. Cees heeft die fiets al jaren in bezit, maar lang wist hij niet wat hij met het ding moest. Hij stond maar zo in de schuur ontzettend in de weg te staan. Deze reis heeft hij de fiets daarom maar meegenomen. De fiets kan natuurlijk niet goed tegen zeewater, maar hij is wel geschikt om brood mee te halen. Een goede beslissing. Hier aan boord is de fiets echt aan een tweede leven begonnen.

De fiets zat, volgens Sam, vast met twee spanbandjes. Ik herhaal, twee spanbandjes. Volgens Sam. Mentaal bereidde Sam zich voor op een fietstochtje van een paar minuten. Daar wordt je zo lekker wakker van. Het eerste spanbandje kon hij bij het losmaken niet direct vinden, maar de tweede wel. Die maakte hij los en de fiets viel pardoes in het water. Hangend over de reling kon Sam nog net zien hoe de fiets geleidelijk door de duistere diepte werd opgeslokt.

Later in het café heeft hij uitgelegd dat hij echt niet snapt hoe dat tweede spanbandje is losgekomen. Als hij daarover begint kijk hij altijd een beetje raadselachtig en recht in het gezicht, alsof hij je eigenlijk wil vragen of jij het soms weet. Ik weet van niks. Naast ons liggen Duitsers, maar die hebben veel mooiere fietsen.

Het mooie van Sam is dat hij de fiets ook weer weet op te dreggen. Terwijl ik als een poetsvrouw de boot aan het schoonmaken was kreeg ik opeens het bericht dat het Cees en Sam gelukt was de fiets aan de haak te slaan. Daar hebben we natuurlijk een foto van genomen en thans hangt hij weer op zijn vertrouwde plek. Naar het schijnt nu wel met twee spanbandjes.

Tip van de dag: “De bemanning bepaalt zeewaardigheid, niet de boot.” Sam Krikken (Deze uitspraak deed Sam een aantal dagen eerder. Hij is echter wel geheel op ons van toepassing.)