De vrouw 05-06-2013

Cherbourg (2)

Gisteren kregen we een nieuwe opstapper aan boord, ditmaal een vrouw.

Hoewel ze klein van stuk is en toch ook wel iets ouder (ze is ondertussen gepensioneerd) heeft ze een behoorlijke dosis ervaring. Niet alleen heeft ze een eigen boot, ze is ook nog eens zo'n beetje overal geweest. De oceaan overgestoken, boven de poolcirkel gezeild, meerdere keren in d'r eentje de Noordzee over... ze heeft het allemaal wel eens gedaan. Bovendien heeft ze ooit een tocht gemaakt naar Antarctica. Als ze zo over die dingen vertelt maak je je toch wel een beetje zorgen, zo'n klein vrouwtje in een bootje in een strijd met de elementen. Maar het gaat al twaalf jaar goed.

Zoals dat bij vrouwen gaat heeft het even geduurd eer ze hier was. Twee volle dagen hebben we in Cherbourg moeten wachten eer Joke d'r tas aan boord kon hijsen. Er was iets met d'r voet. Later begreep ik dat ze die gebroken had. Eenmaal aan boord zei ze tegen Cees: “Ik dacht nog, zal ik SMSen dat ik toch ook de vierde kan komen? Maar jij had in je mail de vijfde gezegd.”

We stonden dus te popelen om te vertrekken. Dit keer kwam het nauw, want we moesten de 'race van Alderney' halen. Voor je denkt dat het om een bootrace gaat, de race van Alderney is een zee engte tussen bij de kanaaleilanden Alderney en Guernsey. De stroming is daar erg hard, je kan 'm zes knopen mee of tegen hebben. Was het bij Calais nog onwenselijk om er met slecht tij te zijn, bij de race is het simpelweg niet te doen. Je vaart gewoon achteruit als het tegen zit. De race ligt ongeveer vijftien mijl van Cherbourg en met tegenstroom (je wil er precies met de getijde wisseling zijn) haal je zo'n vier tot vijf knopen. We moesten daarom precies om 21:00 vertrekken.

Om 20:30 hielden we het niet langer uit en hesen we ons in onze zeilkleren. Maar het zat dit keer echt tegen, want toen het vertrekmoment aangebroken was deed de motor het niet. Cees zette meteen zijn beste mensen op de klus. (Dat is Sam. Joke, Dirk en ik wachtten op het achterdek om niet in de weg te lopen. Cees zelf kijkt vooral.) Het was echter een lastig probleem, want zelfs de gouden handen van onze motordeskundige (Sam) kon het probleem niet vinden en ook input van een vriendelijk buurman hielp niet. Eén van z'n tips was met een hamer op de motor te slaan, maar dat hadden we volgens Sam al geprobeerd.

Zo op het achterdek konden we niet echt volgen waar ze het beneden over hadden, maar de verslagenheid in de stemmen was er wel. De buurman kwam als eerste boven. Hij zei iets in de trant van: “Soms is ie gewoon op.” En liep weg. Cees en Sam vertrokken naar de havenmeester om een monteur voor morgen te bestellen. Onzeker bleven we achter. Moesten we onze reisplannen aanpassen? En wat was toch de oorzaak van alle problemen? Joke was toch vooral in de kajuit en in de zeilkamer geweest. (De zeilkamer wordt nu van Joke. Dirk ligt nu naast mij. Dirk snurkt. Heel hard.)

Toen Cees eenmaal terug was, bespraken we op de aanlegsteiger de planning voor de dag daarop. Of eigenlijk de afwezigheid ervan, want veel was nog onduidelijk. Klonk daar plotseling het brommen van de motor! Het hoofd van de elektricien (Sam) kwam uit het luik. “Er was een schakeling die ik nog niet geprobeerd had.”

De problemen zijn echter nog altijd niet opgelost, maar we weten nu wel waaraan het ligt. De knop doet 't niet. (Als ondeskundig iemand denk je al snel dat het de knop is, maar dit keer is het ook werkelijk de knop.) Vandaag wordt de knop gemaakt. Het zal weer een race worden om de race te halen.

Tip van de dag: “Vrouwen aan boord is vragen om problemen” Cees Speets (Toen hij zo'n beetje de hoop opgegeven had en de oorzaak van zijn problemen hem nog steeds onbekend was.)