Nachtzeilen 06-06-2013/ 07-06-2013

Cherbourg - Brest

Eergisteren vertrokken we naar Brest en maakte de boekaniers crew z'n langste reis tot nu toe (een soort grote finale voor de reis naar La Coruna). Er is veel te vertellen over die reis. Over de grote oversteek naar de Bretonse kust, over de race naar de race bij Alderney, over de getijde stromingen etc. In dit blogstukje wil ik echter iets vertellen over het zeilen 's nachts.

Nachtzeilen heeft iets heel speciaals. Normaal kan je je op zo'n boot prima oriënteren, maar 's nachts zie je eigenlijk niets om je heen. De lichtjes van de boten, boeien en vuurtorens zijn je enige oriëntatie. Je bent bij het varen geheel afhankelijk van je navigatie apparatuur. Bovendien doe je het zeilen niet met de hele groep, maar in clubjes van twee die wacht houden. Je lost daarbij om de vier uur af. Ik had erg uitgezien naar het nachtzeilen, maar had ook een beetje pech want ik zat in de shift van vier tot acht. De 'hondenwacht' (12 tot 4) werd gedaan door Cees, Dirk en Joke.

De zon ging om iets over negen onder en zodoende had ik al een en ander meegekregen van het nachtzeilen. Vooral met betrekking tot het varen met behulp van instrumenten. Ik maak normaal vooral gebruik van de windmeter, maar tijdens het nachtzeilen viel het witte naaldje door licht weg waardoor sturen nogal bemoeilijkt werd. Bovendien kon je niet inschatten wanneer de boot schokken ging krijgen door de golven. En dat met een koers voor de wind (wind komt vanachter). Spannend allemaal. Toen ik om twaalf uur naar m'n kooi gestuurd werd, had ik er goed zin in. Wat zou de nacht van vier uur brengen?

Slaap is erg belangrijk als je in ploegen loopt en ik had me voorgenomen om veel te gaan slapen. Dat viel echter tegen. Ik sliep in de punt van de boot en werd door de gang van het schip constant heen en weer geslingerd. Geen enkele slaapstrategie werkte. Op je buik met een armhaak om een kussen, oprollen tot een worst in een hoek, klemmen tussen twee wanden... het maakte niet uit. Ik vloog heen en weer door die boot. Bovendien schuurde een sleutelbos door de kastjes. Ik telde de uren af. Eén uur (nog drie uur slaap), twee uur (nog twee uur slaap), half drie (ach ik kan nog wel een uurtje..), vier uur (kak ik moet op). Honds chagrijnig verscheen ik aan dek. En het hielp natuurlijk niet dat m'n maat Sam prima geslapen had in de kapiteinshut.

De nachtelijke hemel was geheel bewolkt en helaas kon ik dus geen sterren meer zien. Er was weinig wind, zo'n twaalf knopen. Bovendien kwam die wind steeds in vlagen, waardoor de boot steeds werd weggezet. De golven maakten het ook niet makkelijk. Sam en ik hebben allerlei trucs uitgehaald om de boot in beweging te krijgen, maar het hielp allemaal niks. De snelheid liep terug en bleef teruglopen. Ik weet het niet van Sam, maar wat betreft zeilen was het nog nooit zo slecht gegaan.

Toen het eerste licht daar was konden we eindelijk een beetje zien waar we mee bezig waren. Tegen die tijd nam de wind ook wat toe en konden we toch weer behoorlijk vooruit. Ook de hondenwacht scheen het overigens niet gemakkelijk gehad te hebben. Ze hebben 's nachts nog allerlei zeilmanoeuvres uitgehaald en Cees bleek evenveel moeite gehad te hebben met het lezen van instrumenten als ik. Volgende keer ga ik toch maar eens een beetje opzien tegen het zeilen bij nacht. Het heeft iets moois, maar je moet wel weten wat je doet!

Tip van de dag: “Wie een schip bombardeert voor een ander vaart er zelf op.” Dirk Moons (terwijl hij de gezonken schepen bij Brest omzeilde)