Bolle Jan 01-06-2013

Dieppe – Fécamp

Tijdens onze reis naar Fécamp deden zich niet echt bijzondere incidenten voor. We vertrokken vroeg, kwamen om twaalf uur aan en moesten uiteindelijk nog twee uur wachten om het haventje binnen te varen. (Fécamp is een getijde haven en je kan er alleen met hoog water binnenvaren) Uiteindelijk zaten we halverwege de middag al aan het bier en werd het een lui dagje. Misschien is het daarom wel aardig om iets te schrijven over bolle Jan, dat grote fokzeil waarmee we een deel van de afstand naar Dieppe hebben afgelegd. Naar Fécamp voeren we trouwens ook een stuk met bolle Jan en helemaal off topic is het dus niet.

Voordat ik aan deze reis begon had ik al eens van bolle Jan gehoord. Op de Friese meren heb ik het zeil eerder gezien. Ik zag toen een klein bootje met een onnatuurlijk groot soort zeil. “Daar gaat bolle Jan”, werd me gezegd. “Die kan je alleen opzetten met weinig wind. Daar moet je mee oppassen, want dan ga je knetterhard en is het moeilijk koers houden.” Pas tijdens deze reis begreep ik dat de bootjes die ik toen zag uitgerust waren met een Spinaker, een heel ander soort zeil. Maar respect voor bolle Jan was er sindsdien wel.

Speciale zeilen als bolle Jan kan je alleen gebruiken als de wind uit een bepaalde hoek komt. Wind kan op drie manieren richting de boot waaien. Hij kan van achteren komen (voor de wind), hij kan van voren komen (aan de wind) en hij kan van de zijkant komen (ruime wind/ halve wind)Bolle Jan is een echte halfwinder. Tijdens onze tocht naar Dieppe veranderden we op een gegeven moment een aantal graden van koers, waardoor de wind met halve wind in de zeilen blies. Bovendien waaide het niet erg hard. Tijd voor bolle Jan.

Op het moment dat die beslissing werd genomen zat ik aan het sturen. Ik kneep in het stuur en verwachtte dat ieder moment sterke G-krachten me uit mijn baan zouden slingeren. Mijn zorg werd enigszins bekrachtigd door Dirk. Hij mompelde iets van “Amai, bolle Jan. Dat wordt weer heel heftig zeilen.” Toen Sam, Cees en Dirk naar het voordek liepen om het zeil vast te maken keek hij ook nog even om. Een laatste blik van Dirk voor het opzetten van het zeil.

Lichte teleurstelling was er dus wel toen de boot helemaal niet negentig graden schuin getrokken werd. We gingen wel iets harder, maar de boot kon daardoor alleen nog maar beter bestuurd worden. Wat een eitje. “Gaat hard he?”, zei Cees. We gingen inderdaad twee knopen harder. Ik nam er in ieder geval een kopje koffie bij.

Het respect voor bolle Jan is sindsdien behoorlijk afgenomen. Ik denk nu heel makkelijk over dat zeiltje. Doen we wel even, eitje. Dirk noemt het zeil nu zelfs zijn kamergenoot. Hij slaapt in de zeilkamer en hij en bolle Jan zijn blijkbaar goede maatjes. In diezelfde kamer ligt trouwens ook een Spinakerzeil. Dirk spreekt daar met veel respect over, maar ik ben lang niet zo geïntimideerd. Doen we wel even, eitje. Neem ik vast een kopje koffie bij.

Tip van de dag: “Wringende landvasten doen de slaap sterk bekorten” Dirk Moons (Dirk werd naar het schijnt al dagen in zijn slaap gestoord door nachtelijke bootgeluiden. Aan het einde van de dag ging hij nog speciaal de touwen opnieuw vastmaken, want het kraken van de ankertouwen hielden hem uit z'n slaap. Ik geef toe dat deze tip/ opmerking niet echt met zeilen te maken heeft, maar de mooie ezelsbruggetjes maken hier aan boord steeds meer plaats voor slap geouwehoer.)